Matandang May Ketong

 “Monumento o! Isa na lang o! Isa na lang!”

Napilitan si Lloyd na sumakay, kahit alam niyang sa “isa pa” na iyon ay tumbong na lang niya ang mauupo. 9:30 am na kasi sa cell phone niya, at malayo pa ang National Library.

“Konting kipot na lang po d’yan sa kanan o! Konting kipot na lang po!”

Umusod ang mga pasahero. At habang nakayuko, sa pag-iwas sa naghambalang na mga paa, sa dami ng mga pasahero, nakita niya ang isang makipot na puwesto. Umupo siya. A! Ang sikip. Para siyang malalaglag.

“Bayad po,” sabi ng estudyanteng naka-PE uniform ng TUP— walang umaabot ng bayad, kaya napilitan siya, kahit nahihirapan na siya.

“Bayad daw po,”  iniabot niya ang bayad— at pagkaabot na pagkaabot sa niya ng bayad sa isang ale, kinilabutan siya, parang gusto niyang bumaba— may ketong ang katabi niyang lalaki!

Pinagpawisan siya ng malamig. Napalunok siya ng laway. Sa sulok ng kaliwa niyang mata, pinagmasdan niya itong mabuti— naka-longsleeve na stripe ito, nakasalamin, mukhang nasa singkuwenta na, at tama siya, tadtad nga ng ketong. Napalunok na naman siya ng laway.

Nasa NLEX na ang dyip.

Pagdating sa Camachile, bababa siya, lilipat ng dyip. Hindi niya ito kaya, natatakot siya.

“Bayad po,” isang lalaki ang nag-abot ng bayad.

Nakita niya, sa mga kamay at malungkot nitong mga mata, ang pagnanais nitong abutin ang bayad, pero nahihiya ito, natatakot sa mga titig ng mga kasama sa dyip.

Kinamot niya ang kaliwa niyang kamay, at sa sulok ng mata niya, nakita niya ang malungkot na titig sa kanya ng matanda.

“Camachile, may bababa?” tanong ng tsuper.

Ipinikit niya ang mga mata niya. Nakita niya roon ang mga mata ng matanda. Hindi siya bababa, sabi niya sa sarili.