Sa Mendiola

Sa Mendiola

sa krus na kalsada ng Recto’t Legarda

hindi lamang ugong ng dyip

at busina ng mga kotse
iyong maririnig

kundi maging walang humpay na panawagan

ng sambayanang sadlak
sa umaaalingasaw na lusak.

Sa Mendiola

hindi lamang mga gusali’t eskuwelahan
iyong makikita

kundi pati ang nangakataas na kamao ng masa

kapit-kamay at may iisang diwa

mula noon, hanggang ngayon ay umaasa

na maibubuwal
pader ng kinakalawang na sistema.

Sa Mendiola

sa lugar na laging mabigat
daloy ng trapiko

hindi lamang usok
iyong malalanghap

kundi pati masangsang na amoy ng paghihirap

ng mga Pilipinong nagsusumikap

habang ang mga namumuno’y umiinom ng alak

nagkakamot ng bayag, nambabae

nangungurakot, nagpapasarap.

Sa Mendiola

hindi miminsang lumigid ang mga mikropono’t kamera

ng d'yaryo, radyo’t telebisyon

upang ibuyangyang sa sambayanan

mauling na mukha ng karalitaan

at pihikang katarungan.

Sa Mendiola

sa tapat ng rebulto ni Chino Roces

minsan nang damanak ang dugo.

Iyon ay dugo ng mga Pilipino

na sa kagustuhan ng maayos na buhay,

binambo, binaril, pinagpapatay.

Sa Mendiola,

hindi mamamatay
mga panawagan,

hindi mapaparam
alab ng pag-ibig sa bayan,

hanggang masumpungan
mailap na katarungan,

hanggang makaahon ang bayan,

hanggang sa ang kalayaan ay maging tunay,
at hindi na isang larawan.