Nasa magkabilang dulo kami ng
linya. Parehong gustong tumawid, pero parehas ding natatakot. Siya ang
naglakas-loob, kaya kami nagpang-abot.
Siguro, sa ibang
nakakakilala sa kanya, ang pagiging romantisista niya at ang kaugnayan niya sa
pag-ibig na eros, ang pinakamatatandaan sa kanya.
Siya si June
Vin. Makinis siya, ngunit hindi kaputian para sa isang babae. Bagama’t hindi
rin naman masasabing maitim. Mahaba ang itim na itim niyang buhok. Mapungay ang
mga mata niya na parang laging iiyak. May maliit siyang nunal sa ilong na
parang langib ng sugat. Tungkol sa pangalan niya, madalas siyang mapagkamalang
lalaki. Sa mga orientation noon sa hayskul, madalas daw niyang makita ang
pangalan niya sa listahan ng pangalan ng mga lalaki. Madalas din siyang biruin
ng mga tao. “Alam ko’ng birthday mo! Alam ko’ng birthday mo! June ‘no?” Kaya
laking gulat ng mga ito pag sinabi niyang “July po.” Kasunod na niyon,
siyempre, ang medyo mahabang paliwanag.
“Ke Daddy
nanggaling ‘yon parehas,” paliwanag niya noon sa akin. “’Yong ‘June,’ me
gustung-gusto s’ya dating professor n’ya. Nu’ng college. Hindi n’ya niligawan.
Kasi nga, professor n’ya. Tapos, ‘yung ‘Vin’ naman, sa pangalan n’ya.
‘Vincent.’ Pinagsama n’ya. Para kahit do’n man lang daw, magkasama sila.”
At dahil daw roon,
sabi niya, hindi siya tinatawag ng mommy niya sa pangalan niya. Mek-mek ang
tawag nito sa kanya. Natawa tuloy ako.
Matindi ang pagka-romanticist
ni June. Ewan kung dulot ng pangalan niya, o sikolohikal na epekto nito sa
kanya. O kaya naman ay talaga nang romanticist siya. Pinatindi na lang ng sikolohikal
na epekto sa kanya ng pangalan niya.
Mahilig siyang
manuod ng mga pelikula tungkol sa pag-ibig. Higit limang beses na niyang
napanuod ang ‘Dear John,’ ‘Serendipity’ at ‘500 Days of Summer.’ Higit sampung
beses ang ‘Titanic.’ At pag nagpapaliwanag siya, lalo kung tungkol sa pag-ibig,
o pag may estudyanteng nanghihingi sa kanya ng payo sa love life, halimbawa,
marami sa sinasabi niya ang mula sa mga pelikula. Minsan, sa Star Cinema pa.
Ganito niya sinisimulan
ang mga payo niya, “Sabi nga ni Richard, ni Leonardo di Caprio sa ‘The Beach…’”
Itong
pagka-romanticist din na ito ang dahilan sa matinding kalokohan niya nitong bago mag-Pasko. Ang dahilan kung bakit
hindi siya naka-attend sa Christmas party, kaya kalahati lang ang natanggap
niyang Christmas bonus.
May boyfriend daw
siya noong hayskul, kuwento niya sa akin. Nagkaroon sila ng pangako sa isa’t
isa noong third year sila, na makalipas ang sampung taon, kung magkahiwalay
sila, at wala siyang boyfriend at walang girlfriend ang lalaki, sila ulit.
Natawa talaga ako nang ikinukuwento niya ito.
“Ang drama mo,
a!” Naalaala ko ang mga eksena sa pelikula na may magkababata na may isusulat
sa isang papel na pangako nila sa isa’t isa, saka ilalagay sa isang bote o
kahon at ibabaon sa ilalim ng puno, tapos, huhukayin nang mga binata’t dalaga
na sila.
First year
college daw, sila pa rin. Kaso, naagaw ng kaibigan niya sa kanya ang boyfriend
niya. Parang telenobela talaga. Mula raw noon, hindi na siya nagkaroon ng
boyfriend. Hanggang magkatrabaho siya. Ang baba-baba raw nang naging tingin
niya sa sarili niya dahil doon.
“Kaya nga ako
nag-MA, e,” sabi niya. “Para tumaas-taas naman ‘yung tingin ko sa sarili ko.”
Nakaramdam ako ng
hibla ng awa sa kanya. Hindi natatagpuan ng mga taong sumusunod sa dikta ng
lipunan ang sarili nila.
“An’dalas ko
kasi talagang maisip,” dugtong niya, “na ba’t n’ya ‘ko niloko? Ba’t nila ‘ko
niloko? Saka kaya ako nandito ngayon. Dati pa, gusto ko nang mag-teacher. Kaso,
may problema kami nu’n. Financial. Sabi ni Dade, nasa business ad daw ang pera.
Kaya ito’ng pinakuha sa’kin. Ngayon, gusto kong ma-experience maging teacher. Para
masabi ko naman sa sarili kong na-experience ko ‘yung first choice ko. Para
mahanap ko rin ‘yung sarili ko. Baka after this, hindi na gan’to ‘yung
inferiority complex ko. Ipinaliwanag ko talaga ‘to nang mabuti kina Mame.
Pumayag naman silang ipagpalit ko ‘yung pagiging insurance staff ko sa car
company. ‘Yung 25 thousand ko monthly dito sa 11 plus per month. Apat na kasi
kaming nagtatrabaho. Okey-okey na kami, financially.”
Pang-romanticist
pa rin ang kuwento niya. Madrama pa rin. Parang puro paglalagay ng pekeng kulay
sa mga bagay, magkakulay lang. Pero sa kuwento niya, nakaramdam ako ng lungkot.
Sa katotohanang maraming kayang sirain ang problema sa pera.
Bago dumating ang
petsa na magkikita sila ng lalaki, madalas silang magka-chat sa Facebook. Pero
hindi nila napag-uusapan ang napag-usapan nila noong third year sila. Sabi ni
June, mas maganda raw kung hindi pag-uusapan. Kung mangyayari na lang. Parang
pagpapaubaya sa tadhana.
Dahil sa madalas
nilang pagtsa-chat, malakas ang paniniwala ni June na pupunta ang lalaki. Pero kumalat
ang dilim sa tagpuan, hindi ito dumating.
“Ayos lang,”
sabi niya. “At least, wala akong ‘what if.’ Na pa’no kung hindi ako pumunta at
pumunta s’ya? E di pagtanda ko p’wedeng isipin ko pa ‘yon. Na pa’no kaya kung
pumunta ‘ko? Ang mahalaga, wala sa’kin ang mali. Kasi, pag wala sa’yo ang
pagkakamali, pag wala sa’yo ang kasalanan, mas magiging magaan ang dibdib mo.
Mas makakatulog ka nang mahimbing.”
Pero sa
pagkukuwento niya, sa buka ng mga labi niya, sa paghina’t paglakas ng boses
niya, sa galaw ng mga mata niya, kitang-kitang hindi ayos sa kanya.
Sa bus, ang nasa
tabing-bintana lagi ang hinahanap kong upuan. Sa biyahe, madalas akong
tumitingin sa langit, lalo sa mga bahaging kulay asul ngunit napalilibutan ng mga
ulap. Sa mga bahaging parang lagusan. Madalas, nai-imagine kong mula roon,
makikita kong bumababa ang Diyos. Tapos, magdadasal ako, ng kung ano mang
hiling ko. Sa isip lang. Hindi ako pumipikit. Para bang nangangarap lang. Mula
noon, madalas ko nang mahiling na sana, dumating na ang lalaking para kay June.
Minsan tuloy, naisip kong naging romantisista na rin yata ako, kasasama sa
kanya. O baka naman kaya kami nagkasundo, dahil parehas kaming romantisista.
Hanggang sa maisip kong romantisista naman ang lahat ng taong nangangarap. May
kanya-kanyang lebel nga lang.
Ngunit sa akin, hindi
ang mga ito ang pinakanatatandaan ko kay June. Kundi ang desisyon niyang
tumawid sa linya. Iyon ay sapagkat alam ko ang kuwento sa likod ng kanyang mga
pagtawid. Alam ko ang mga pinagkuhanan niya ng lakas ng loob at ang bigat ng
kanyang mga hakbang habang tumatawid. At alam kong mas isinisiwalat nito ang
pagkatao niya kaysa sa pagiging romantisista niya.
Abril na noon, Lunes, tapos na ang
grades ng mga bata. Clearance na lang ang ipinapasok naming mga empleyado, para
sa huling suweldo. Isasabay na sa pagpapasa ng clearance ang pagpapasa ng
letter of intent para sa mga gustong magpatuloy sa ISAT (Institute of Sciece
and Technology) College.
Sa mesa sa
tabing pinto uli kami naupo. Ako uli ang nakaharap sa labas, sa Edsa. Gusto
kong nakikita ang nagdadaanang sasakyan. Sa akin, humahagibis na sasakyan ang
mga tao sa lungsod. Di gaya ng mga nasa probinsiya. Laging nagmamadali. Laging
may kung anong hinahabol. Hindi nai-enjoy ang biyahe.
Dito kami
madalas magkuwentuhan ni June, habang nagmimeriyenda o nanananghalian. Mas maluwang
at mas maraming klase ng ulam. Mas kakaunti ang tao kumpara sa canteen. Mas
nakakapag-usap kami. Mas mahal nga lang nang kaunti ang mga pagkain.
Medyo alangang
tawaging ‘karinderya’ ang lugar. Dahil airconditioned at ang linis-linis. Salamin
ang pinto at ang mga bintana. At dahil bahagya lang naman ang layo sa
eskuwelahan, may ilan ding kumakaing estudyante. Iyong naghahanap marahil ng
ibang ulam, o ng katahimikan.
Isang kantang
hindi ko alam ang pamagat pero madalas patugtugin ni June sa tablet niya ang tumutugtog
sa matangkad na radyo sa tabi ng kahera. Someone’s
always saying goodbye, I believe in hurts when we cry. Tama lang lagi ang
lakas ng radyo nila. Hindi masyadong mahina, na sila lang ang nakaririnig.
Hindi rin masyadong malakas, na hindi na magkaintindihan ang mga nag-uusap.
Nakapangalumbaba
si June. Nakapagtataka na hindi niya sinasabayan ang kanta. Naka-pencil cut na
itim siya, at royal blue na blouse, kakulay ng polo barong ko. Pantalon ang
pambaba nila pag TTh, pencil cut pag MWF.
“Ano’ng balak
mo?” umayos siya nang upo.
“Di pa ‘ko sure,
e. Pero malamang, ayoko na. Madali namang matanggap pag ganito, e. Pag first
sem. Naisip ko kasi, kung tutuloy ako, isang taon na naman dahil isang taon ang
kontrata rito. Isang taon na naman akong magtitiis sa mababang sahod. Di ba
nga, balak ko nang lumipat sa publishing house, dahil gipit talaga kami.
Natatakot lang akong baka di ko kayanin do’n. Kaya naisip ko, lilipat na lang
ako sa ibang school. School pa rin pero sa mas malaki ang sahod. Ikaw?”
Hindi siya
kumibo, nanatiling nakatingin sa akin, nag-iisip. Lumapit ang babaeng anak ng
may-ari ng karinderya, ipinatong sa mesa namin ang dalawang puting tasang
nakapatong sa mga puting platito.
“Natutuwa akong one
year kong na-experience maging teacher. Nakaka-enjoy pala talaga. An’sarap sa
pakiramdam ‘yung naisi-share ko ‘yung mga naiisip ko. Tapos, nakikinig sila.
‘Yung ramdam ko ‘yung worth ko. Sa industry kasi, 8 AM hanggang 9 AM, wala
kaming ginawa kundi maglinis ng mesa. Dito, an’daming nangyayari sa loob ng
isang araw ko.”
Humigop ako ng
kape, habang nakatingin sa kanya. Napansin kong mas maganda siya pag ganoon na
mukhang malungkot na seriyoso. Masarap titigan ang mga mata niya na mapungay at
parang sa iiyak.
“Tapos, pag
nakasalubong ako sa labas, papansinin ako. ‘Yung ramdam ko ‘yung existence ko.”
Naisip ko, lalo
pag sa hayskul. Papaano pa kaya pag iyon ang naranasan niya? O kaya, papaano kaya
kung ang sa unibersidad ang naranasan niya? Na puwede siyang maglakad nang wala
man lamang nakakasalubong na estudyante niya. Ito kasi, college lang. Halos
dalawang libo lang ang estudyante. Apat lang ang program, IT (Infromation
Technology), CS (Computer Science), HRM at business management. Pero hindi ako
kumibo.
“Ang
pinakanagustuhan ko, ‘yung nu’ng birthday ko,” bahagyang nangiti si June,
lumitaw ang mapuputi at pantay na pantay niyang mga ngipin. “Hindi kami
nagklase ng isa kong section. ‘Yung pinaka-favorite ko. Tapos, may cake talaga
sila. May video presentation pa. Puro mga picture ko. Ako raw kasi’ng favorite
prof nila.”
Nangiti ako. “Ang
sweet, ‘no?”
Tumango siya.
“So ano nga’ng
balak mo? E di tutuloy ka pa?”
Nahinto ang
paghigop niya ng kape. “An’dami ko kasing nakitang panget, e.”
Nagulat ako sa
sagot niya. Kumunot ang noo ko.
“Tingnan mo, a. Sabi
nu’ng orientation, ‘wag daw pag-uusapan kung magkano’ng rate natin. Sacred daw
kasi ‘yung ganu’ng mga bagay. Tuwang-tuwa nga ako nang sinasabi ‘yun ni Dean.
Nu’n pala, pare-parehas tayong P111 ang per hour. Unfair ‘yon. Kasi ako, thesis
na lang ako sa MA ko. Nag-LOA (Leave of Absence) lang ako, dahil mag-iipon muna
‘ko. More than P100 thousand kasi’ng magagastos sa defense. E an’dami sa’tin,
newly grad lang.”
Tumango ako. “E,
ganu’n naman talaga sa mga gan’tong school. Ang turn-over rate nga raw rito,
fifteen every year. Di ba? Isipin mo nga ‘yon. Every year, fifteen na teacher
ang umaalis. Halos kalahati. Hindi makatagal sa sahod. Hindi sila marunong
magmahal sa empleyado.”
“Oo nga. Pero
sana naman, ‘wag nang sinasabing sacred. Masyado nang panloloko ‘yon. Ginagamit
mo na ‘yung emosyon ng tao,” sabi ni June. “Saka ‘yung sa sahod, grabe. Hindi
naman kasi madali’ng trabaho natin. Imagine, ang grading period natin, apat.
Prelim, midterm, prefinals at finals. Kung may tatlo kang subject, doseng exam
ang gagawin mo in a sem. Tapos, ipi-print pa natin ‘yung grade at papipirmahan
sa mga student. Dapat, nasa kalahati’ng makapirma. Saka mo pa lang ie-encode.”
“Ang matindi pa
d’yan, ‘ka mo, ‘yung sa finals. Two days after the examination day, encoding
na. Pag hindi nakapag-encode, memo. Ano tayo, mga robot? Ang reason nila,
kelangan daw madali ‘yung grade para mai-release agad, nang matagal ang
enrollment season. Para maraming makapag-enroll. Puta, puro pera’ng iniisip
nila. Wala man lang consideration sa’tin.”
“Saka ba’t kelangan
nating papirmahan sa mga bata ‘yung gradesheet? Para tuloy tayong hindi gano’n
ka-authorized. Para bang wala tayong masyadong power. Hindi tulad nu’ng mga
college teacher sa ibang school.”
“Hindi talaga!”
sagot ko. “Alam mo ba, si Sir Jake, hindi ko pa pala naikuk’wento. Kulang ng
upuan sa classroom n’ya, kumuha ‘yung bata sa kabilang classroom. Dapat daw,
ang magbubuhat pag gano’n, ‘yung maintenance. E walang maintenance. Si Sir Jake
ang nagbuhat ng upuan nu’ng bata. ‘Protocol po kasi natin dito ‘yan, Sir,’ sabi
raw nu’ng instructor sa kabilang room. Hiyang-hiya raw kay Sir ‘yung estudyante.
Kinukuha raw sa kanya ‘yung upuan. Si Sir, sa inis n’ya, hindi n’ya ibinigay
‘yung upuan.”
Napailing si
June. “Grabe ‘no? Kaya minsan, may mga student na ambaba nang tingin sa’tin.
May thinking kasi silang sila ang nagpapasahod sa’tin.”
“Mali ‘yung mga
bata sa gano’ng pag-iisip. Pero mas malaki ‘yung mali ng school, kasi sa kanila
nagmula ‘yung ganyang pagtingin nu’ng mga bata, e. Tapos, tino-tolerate pa
nila. Tingnan mo, ano’ng tawag nila sa mga estudyante? Customer. Talagang
garapalan. Ipinamumukha nilang hindi ito school. Na business ito,” humigop ako
ng kape. “Saka pansinin mo, parang walang halaga sa kanila ‘yung pagkatuto ng
mga bata. ‘Yung academic excellence.”
“Ay, oo. Sobra,”
sagot ni June. “’Yung library, ang unti ng aklat. Pero sa assessment form ng
mga bata, nakikita ko, P1,500 ang library fee nila. An’dami ko ngang
pina-research sa kanila, basic lang naman, pero hindi nila makita d’yan. Tapos,
sabi nu’ng ibang faculty, di ba, sarado
raw ang library pag summer kahit may klase? Pero kasama pa rin sa binabayaran
ng mga bata.”
“Saka kung
talagang after sila sa pagkatuto ng mga estudyante, ang iha-hire nila, hindi
man mga MA graduate, ‘yung may mga experience man lang. Hindi mga newly grad. Ako,
marami ‘kong nakikitang reason d’yan. Una, ‘yung mga newly grad, okey ‘yon
kahit sa mababang sahod. Kasi nga, wala pang experience. Then, ‘yang mga ‘yan,
mga bata, madaling pasunurin. Walang tanong-tanong, sunod lang nang sunod. E sobrang
bulok ‘yung sistema dito,” sabi ko. Hindi ako nangimi sa sinabi ko, kahit
beynte tres pa lang ako, at si June, beynte kuwatro. Ganoon ako nang unang taon
ko sa trabaho, sa una kong eskuwelahan. Hindi nakikita ang mga mali sa
kumpanya.
Nanatiling
nakatingin sa akin si June, habang humihigop ng kape.
“Sabi nga ng mga
kaibigan ko pag nagkukwento ‘ko tungkol dito, gan’to raw talaga sa lahat ng
school. Maraming panget. Wala naman daw perpektong school. Ang sagot ko naman, ba’t
di nila subukan dito. Wala ngang perpektong school, pero ‘yung sistema dito,
sobrang bulok. Saka puta, puro papasok
na pera ang mahalaga sa kanila.”
Tumingin ako sa
paligid. Baka may estudyante o empleyadong kumakain. Kangina pa kami nag-uusap,
hindi man lang namin naisipang baka may nakakarinig sa amin. Pero wala. Kami
lang at dalawang tindera sa katapat na tindahan ng damit ang customer.
“’Yung
paggu-gross cutting nila, sa sobrang tindi, mukha na silang tanga,” sabi ni
June. “Imagine, pag below ten ang student, isang aircon lang ang gagamitin. Tapos,
‘yung susi, kinukuha pa natin sa guard, inila-log-in. Hindi tuloy makapasok
‘yung mga student. Nasa waiting area lang kahit ang init-init o umuulan. Dahil
lang sa dahilan nilang ang binayaran lang ng mga bata e ‘yung aircon sa time na
may klase sila. Mukhang tanga ‘no? Hindi kaya sila nahihiya?”
Natawa ako. “’Yung
sa exam ang matindi. Pinipilit na maximum of four pages lang. Kahit hindi na mabasa
sa sobrang liit ng font. Pag lumampas, pagagaw’in ka pa ng answer sheet. ‘Yung
photocopy, ampanget pa. An’labo na nga, may mga itim-itim pa. Putang gross
cutting ‘yan.”
“Alam mo, sa
industry, hindi gan’to,” humina ang boses ni June. Para bang kaylungkot ng
sasabihin. “Kasi, do’n, kahit pa sabihing business din ‘yon, medyo fair sa mga
customer. Kasi, dapat, deserve nila ‘yung goods and services na makukuha nila.
E ito, business na nga, sobra pa sa pagiging kapitalista. Nakakatakot kasi
an’dami na nilang branch sa buong bansa. Bawat city rito sa NCR, meron. Bawat
province yata, meron. Grabe. Gan’to karami’ng naloloko nila. Nadadaan sa mga
radio at TV commercial.”
“Tapos, ‘yung mga
syllabus pa nila, mali-mali. Hindi na nga updated, mali-mali pa.” Humigop ako
ng kape. Dawalang sunod. Nagulat pa ako na wala nang kainit-init ang kape at na
iyon na ang huling lagok. “Hindi maayos ‘yung order ng mga topic. Actually,
pati naman ‘yung curriculum dito, e, hindi sa pang-aano, hindi maganda. Panget.
Tama ba namang pagsama-samahin sa isang subject ang literature, sociology at
anthropology? Ano pa’ng matututuhan do’n? E sa literature nga lang, kulang
na’ng isang sem, e.”
“Pero alam mo
kung ano’ng pinakaayaw ko rito?” tanong ni June. “Politika.”
Hindi ako
kumibo. Kitang-kita ko sa labas ang nangakatambay at naninigarilyong mga
estudyante. Isang pulang bus na pa-Novaliches ang dumaan. Itim na itim ang
makapal na usok.
“An’dudumi ng mga
tao rito. To think na sila ang mga nagtuturo sa mga bata, tapos, ganyan sila.
‘Yung family meeting lang na ‘yon, e, nakakasuka. Grabe.”
Ang Family
Meeting ay meeting ng mga faculty member, araw-araw. Ala-una hanggang ala-una y
medya nang hapon. Sa bawat araw, may instructor na nakalataga. May mga
instructor na pang-Lunes, may pang-Martes, Miyerkules, Huwebes at Biyernes (walang
pasok sa eskuwelahan kung Sabado). Mga immediate supervisor ang
nagpa-facilitate sa meeting.
“Pa-family-family
meeting pa nang tawag, dahil pamilya raw tayo,” sabi ko. “Hindi gan’to ang
gusto kong pamilya.”
“Alam mo, nu’ng
una kaming ipatawag do’n, kaming Tuesday group, natuwa talaga ‘ko. Kasi, sabi,
bayad daw tayo sa thirty minutes na ‘yon. Tapos, ang pag-uusapan lang, mga
tungkol sa buhay natin. Tungkol sa family mo, mga pangarap mo, ganyan. Para raw
gumaan ang pakiramdam natin. Para maging mas maayos ang pagtuturo natin.
Tuwang-tuwa talaga ‘ko. Nu’n pala, kinukuhanan lang tayo ng impormasyon kung
kaninong immediate supervisor tayo galit. Kung sino’ng may balak pang mag-stay.
Kung sino ‘yung mga napapangitan sa management ng school.”
“At ‘yon ang
ginagamit against sa’tin,” sabi ko. “Tingnan mo si Sir de Castro, binanggit
n’ya sa Family Meeting na inis s’ya sa immediate supervisor n’ya dahil alam
n’ya, pinag-iinitan s’ya. Next sem, natanggal s’ya. Sabi pa, kakaunti raw
kasi’ng teaching load kaya tinanggal. Nagpatawag pa ng meeting para lang do’n,
halatang guilty. Ang tinanggal daw e ‘yung pinakamababa sa performance
evaluation. E ang galing-galing kaya ni Sir, gustung-gusto nga ng mga
estudyante ‘yon, e. Saka one year ang contract natin. Tapos, after a month
lang, nalaman natin na hindi pa pala tapos ng MA itong head ng IT. E si Sir,
tapos na. Kaya pala pinag-iinitan s’ya.”
Marami pa kaming
napagkuwentuhan ni June nang araw na iyon. Madalas kaming mag-usap tungkol sa
mga sama ng loob namin sa kumpanya, pero iba nang araw na iyon. Siguro, ganoon
talaga. Ang mga bagay na pinag-uusapan, kahit parang paulit-ulit lang,
bumibigat at nag-iiba nang timpla, pag nasasaling ng pamamaalam.
Tinanong ko siya
ulit kung ano na ang plano niya, kung magpapatuloy pa ba siya. Pag-iisipan pa
raw niya. Sabi ko, ako, baka hindi na.
Kinabukasan, Martes, hindi pumasok
si June. Pinag-iisipan pa rin kung tutuloy pa siya. Ako naman, nagpasa na ng
clearance at resignation letter. Hinakot ko na rin ang lahat ng gamit ko.
Nang sumunod na
Lunes na kami nagkita ni June, nang kuhanin namin ang certificate of employment
namin at ang tseke para sa huli naming suweldo. Nagkape ulit kami habang
nagkukuwentuhan. Nagpasa na rin daw siya noong Huwebes ng clearance at
resignation letter. Sa dalawang araw na pag-iisip, napagdesisyunan na raw
niyang bumalik na lang sa car company. Mag-iipon daw muna siya nang makatapos
na siya sa masteral. Malakas ang dating sa akin ng sinabi niya. “Nalulungkot
ako, kasi, kada maiisip ko ‘yung first choice ko, ‘yung pagtuturo, ‘yung
experience ko dito’ng maiisip ko. An’dating ngayon sa’kin, ganu’n kapanget ang
pagtuturo.”
Magdadalawang taon na kami ngayong hindi
nagkikita ni June. At tuwing nauupo ako sa tabing-bintana sa bus, at
napapatingin sa langit, sa bahaging parang lagusan, madalas kong mahiling na
sana, bumalik siya sa pagtuturo. At magkaroon ng magandang pagtingin sa minsang
pinangarap na propesyon.
