Summer na Naman

Pagkahugas ng pinggan, binuksan ni Jontahan ang TV.

Bumungad sa kanya ang summer commercial ng isang alak—at kakatwang sa umpisang-umpisa pa nito mismo. Nagsasayawan doon ang naggagandahang babae, makikinis ang kutis at mabibilog ang boobs at mga hita; kasama ang mga lalaking malalaki ang biceps at litaw na litaw ang abs.

Dinampot niya agad ang remote, at inilipat ang channel. Sa lotion naman ang commercial sa kabilang istasyon—pinoproblema ng isang babae ang isusuot niya pagpunta nilang Boracay, kasama kasi nila ang crush niyang bachelor, at natatakot siyang makita nito ang dry skin niya. Sumunod naman ay sa shampoo—isang babae ang natatakot na pag naligo siya sa swimming nila ay ma-damage ang hair niya.

Napiga ni Jonathan ang remote, at agad niyang pinatay ang TV. Hindi na niya kaya ang alalahaning magsa-summer na. Wala na naman siyang trabaho. Baka mabugbog na naman siya ng papa niya.

Kaya Pala Walang Kuliglig sa Aking Panaginip

Kagabi, pagkahiga sa kama

samantalang humihiling na sana

puro gabi na lang at wala nang umaga

natanong ko na naman ang sarili

kung bakit pag gabi lang umaawit

ang mga kuliglig

gayong kailangan din naman ng oyayi

sa mga tanghaling tapat

na ayaw akong kumutan ng antok

o kung bakit ni minsan

hindi ko sila nasilip

sa aking panaginip.

Sabi ng agham, nananaginip ang tao

nang sampu o higit pa

pero iilan lang ang naaalaala.

Kaya ko siguro inakalang walang kuliglig

sa aking panaginip,

ngunit hindi rin siguro, naaalaala ko kasi

minsan akong nanaginip

ng tipaklong at susuhong, ng alitangya’t mariposa

ng niknik, ng ipis, ng salaginto’t bubuyog.

Kaya bakit walang kuliglig

gayong sabi sa sikolohiya

kalimitan, ang madalas isipin o ang huling inisip

ang nagiging tauhan sa ating panaginip?

Madalas ko silang isipin

at pag gabi, habang nakikipagtitigan sa buwan

o kung sinisilip ko ang mga nakaraan

samantalang nagsisepilyo sa lababo

bigla kong naiisip, saan kaya naroon ang karamihan sa kanila

sa paanan kaya ng euphorbia’t palmera

sa gilid ng kanal

o sa batuhan sa tabing-kalsada?

Hanggang isang gabing nagdadalamhati ako’t

di ko namalayan ang pagkahimbing

naalimpungatan ako’t

naputol ang aking panaginip

saka ko narinig ang awitan ng mga kuliglig.

At naisip kong kailanman

hindi magsasama ang kuliglig at panaginip

para may magtatakas sa akin sa lungkot

habang natutulog

at may magpupunas ng luha ko

pag ayaw pa akong sunduin ng antok

o kung hinablot na ako sa panaginip

ng tunay na daigidig.

“May Nakilala Akong Isang Henyo” ni Charles Bukowski

May nakilala ako sa treng isang henyo

ngayon

mga 6 na taong gulang,

umupo sa siya tabi ko

at habang mabilis na lumulusong sa baybayin

ang tren

nakarating kami sa karagatan

at tumingin siya sa akin

saka sinabi,

hindi maganda.

Mga Piyesa Ko sa Liwayway

Unang gawa kong nalathala sa panglingguhang magasing Liwayway, "Mga Patak ng Pawis at Tilamsik ng Dugo sa Manibela," sa isyung Enero 9, 2012. Ito rin ang unang maikling kuwento sa blog na ito.

"Binibining Cabaysa," ang ikalawang akda ko sa Liwayway, at ang una ko ring maikling kuwento. Sinimulan kong gawin noong nasa kolehiyo pa lang ako. Nalathala sa isyung Enero 16, 2012.

Isa sa pinakapaborito kong tula, "Si Pag-asa," nalathala sa Liwayway sa isyung Enero 23, 2012.

Ang maikling kuwento kong "Insong Asyang," sa isyung Enero 30, 2012 ng Liwayway.

Batay sa Pananaliksik

Batay sa pananaliksik

kung may pabor kang hihingiin sa isang tao

makabubuting ibulong mo ito

sa kanan niyang tenga

ngunit batay sa nararamdaman

kung gahaman ang iyong bubulungan

sa Batasan, Malakanyang

mga munisipiyo’t baranggay hall

kailangan mo itong ibulong

sa kanilang puso.

Di ka nga lang sigurado

kung meron sila nito.

Batay sa pananaliksik

nakaaadik ang musika

at mas hinahanap-hanap ng katawan

ang caffeine kaysa marijuana

ngunit batay sa nararamdaman

magpatugtog ka man nang sobrang lakas

sa mesa ng gahaman

na may isang tasang kape’t isang platitong marijuana

mas matututok pa rin ang talino niya

sa makakapal na sobre ng pera

sa kanyang alaala.

Batay sa pananaliksik

nakagagaan ng pakiramdam

nakababawas ng lungkot

nakawawala ng pagod

ang paghawak sa papel na pera

ngunit batay sa nararamdaman

nakawawala ito ng dignidad

kung perang hinahawaka’t ibinubulsa

mula sa pawis ng iba.

Batay sa pananaliksik

uunlad pa ang Pilipinas,

ngunit batay sa nararamdaman

hindi kailanman

hangga’t nariyan ang mga gahaman.

Hangga’t nariyan ang mga gahaman!

Nepenthes Bellii

Marami sa atin ay nepenthes bellii:

mga makatang tinutulaan ang bayang

labas ang suso’t gula-gulanit ang damit,

mga gurong minamalat sa pagtuturo’t

napapagod kahihintay ng pagtaas ng suweldo,

mga alagad ng sining

na sandamakmak ang daing,

mga amang nagpapakapuyat sa pagpapaaral sa anak,

mga inang nagpapakahirap sa paghihigpit

ng sinturon ng buong tahanan,

mga anak na nangangarap

na mabigyan ng maski simpleng bahay

ang kanilang mga magulang,

tayong lahat na nasusuka't naririmarim sa ganitong sistema,

nepenthes bellii tayong lahat,

pitsel na halamang lumalambitin sa hangin,

nakatingala sa langit,

nakatitig sa mga ulap, nag-aabang ng ulan.

Ngunit di gaya ng nepenthes bellii,

hindi tayo sa Mindanao at Dinagat lang nananahan

kundi sa puso ng buong bayan,

sa kaluluwa ng bawat isa,

ng mga tsuper na gumigising nang maaga

para mamasada

kahit naglipana ang mga diyos-diyosan sa kalsada,

ng mga taas-kamaong lumalaban

sa mga halimaw sa Batasan,

ng mga wala nang tiwala sa katarunga’t pamahalaan,

ng mga hindi na umaasa

sa payapang usapa’t demokrasya,

sa lahat ng biktima

ng barubal na sistema.

Nepenthes bellii tayong lahat,

halamang mukhang nakatingala lang sa hangin,

nanonood sa mga maya at lawin,

halamang sa simula’y walang kibo

pag dinapuan ng tutubi o langaw

o ginapangan ng hantik o higad,

ngunit matiyaga palang naghihintay

sa paglapit nito sa kanilang bibig

para ganap na ipagtanggol ang sarili,

patayin ang sumasalakay,

durugin at aalisan ng hininga,

parusa sa kapangahasan nilang agawin

ang hindi sa kanila.