Pagkababa ni Anette sa Cubao, napansin agad niya ang isang
babaeng naglalakad sa tapat ng Mercury Drug— baligtad ang nguso, luwa ang
malalaking mata. Pinigil niyang matawa. Pero natatawa talaga siya, kaya
nagtakip na lang siya ng panyo. Buti na lang, hindi siya naging ganoon
kapanget, sa isip-isip niya. Napakarami talagang panget sa mundo.
Mag-aalas-diyes na nang dumating siya sa kanila. Kabilugan
pala ng buwan, napansin niya pagbaba niya ng dyip. Maghahatinggabi na nang
makatulog siya.
Nanganak siya, iniabot sa kanya ng nars ang bata, at
kinilabutan siya— walang mukha ang anak niya!
Napabalikwas siya. Nakita niya ang nakakumot na dilim. Buti
naman at panaginip lang. Hinihingal siya, pawis na pawis. Nanlalata siya.
Tumayo siya, saka pinindot ang switch sa tabi ng bintana. Lumiwanag ang
paligid, at nakita niya ang itsura niya sa salamin ng tokador— may mga mata,
pero walang mukha.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento