Pesteng Pag-ibig

Disi-siyete lang si Abby nang maging sila ni Abdon, at third year college siya noon. “Honey” ang naging tawagin nila, at tuwing magkikita sila, lagi niyang iniintindi ang ayos ng kanyang buhok, ang kanyang mga kuko, ang amoy ng kanyang pabango, ang laman ng coin purse niyang Winnie the Pooh at ang maskarang isusuot niya sa kanyang pagkatao.

Disi-nuwebe na siya nang magkalabuan sila, at gabi-gabi niyang pinoproblema, sa kanyang pananaginip at pag-iisa, kung mahal nga ba siya nito at kung bakit hindi na siya inaasikaso.

Beynte anyos na siya nang maghiwalay sila, at gabi-gabing napapatakan ang mga unan niya ng dalamhating inilaglag ng kanyang mga mata. At noon naging peste sa kanya ang pag-ibig— ginugulo siya sa kanyang thesis at ayaw siyang patulugin.

Katatapos lang niya ng kolehiyo nang ganap siyang maka-moveon. Beynte-uno na siya noon. Nahirapan siyang makahanap ng trabaho. At nang matanggap na siya, lagi siyang nagbabaon ng pananghalian, ‘pagkat napakababa ng kanyang suweldo at napakaliit pa ng kamao ng piso. Lagi na rin siyang puyat at ang laki ng kanyang ipinayat.

At noon naging peste sa kanya ang lipunan. Gusto niyang balikan ang dati, na ang pinoproblema lang niya, ay ang pesteng pag-ibig.