‘Pagkat Maiksi Lang ang Buhay ng Paru-Paro

Batid naming mga paru-parong

ang buhay nami’y ilang araw lamang

kaya hindi mo kami makikitang

nakatanga sa mala-papel na dahon

sa kable ng kuryente o sanga ng puno.

Oo, makikita mong nakahalik

ang malambot naming mga kamay

sa daliri ng bakod ng bahay

sa dibdib ng pader o sa damit na sinampay

ngunit sasabihin ko sa iyo

‘yon ay saglit lamang na pamamahinga

mula sa maghapong pagsasaya

pagbawi ng lakas

para sa muling pag-indak ng pakpak

muling pagtikim ng nektar

muling pakikipagniig sa mga bulaklak

muling pagkikipagsayaw sa hangin.

Batid naming napakaiksi ng buhay

kaya wala kaming sandaling sinasayang.

At ano ba kasi ang gandang idinudulot

ng pag-iisip nang malalim

kung wala namang suliranin?

Di ba’t hindi naman naibabalik

ng panghihinayang

ang mga dumaang hangin?