Natupad na
ang minsan kong hiniling
wala na
ngayong naninita, nagbubunganga sa akin
pag
nagkakape ako bago kumain
Wala nang
nananaway
pag
inaabot ko ang tuwalya sa sampayan
pagkatapos
magbabad
sa Twitter at Facebook account
Wala na,
wala.
Hindi na
ako nasesermunan
pag may
natitirang kanin sa aking pinggan
o kung
pumapasok ako sa bahay nang nakatapak
pagkagaling
sa eskuwalahan
nang
nakasapatos buong araw.
Hindi na
ako nasesermunan, ni nasisita
pag
nilalantakan ko ang balut
nang hindi
naghahapunan
o pag hindi
nahuhugasan
ang mga
baso at pinggan.
Wala nang
pagbubungangang humahalo
sumasaliw
sa
sagitsit ng mantika sa kawali
sa mga
umagang
tinatanghali
ako nang gising
o mga
pangaral na nakikipag-duet
sa huni ng
mga kuliglig
sa mga
gabing
minamadaling
araw ako nang uwi.
Wala na
akong naririnig na ganoon
wala na,
dahil nga
wala ka na
at kasabay
ng pagkawala
ng mga
sermon, pangaral, sita
pagbubunganga
wala na
rin akong
madamang
saya.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento