Mabuti Pa ang mga Billboard

Doon, sa tabi ng bintana ng bus

doon ako naupo.

Mabibigat mga butil ng ulan

parang mga sibat

tumutudla sa salaming bintana

ngunit kahit ipinagtatanggol ako ng harang

nararamdaman ko pa rin

yakap ng lamig

at para bang nababasa

pati aking kaluluwa.

Nag-aalalay, takbo ng sasakyan

at sa aming kabagalan

nahagip ng mga mata ko

sa gawing kaliwa nitong NLEX

isang lalaking nagbababa, nagbibilot
ng higanteng mukha ni Piolo Pascual.

Magkano kaya'ng ibabayad sa'kin
para tatagan ang loob
na harapin, hagupit ng hangin
at tudla ng ulan
sa buo kong katawan

akyatin ang gayong taas

para lang ibaba

walang buhay na tarpolin?

O mas akma yatang...

Gaano kaya

magiging pangangailangan ko

para patusin

ganoong kapeligro?

Lumiko sa Balintawak ang bus

at tinumbok namin

kahabaan ng EDSA.

Nakarolyo na rin

higanteng billboard ng Bench sa palengke

ng bagong programa ng GMA pagsuba sa NLEX

tulad ng Hanford sa Eternal Garden

ng kay Anne Curtis sa may tollgate.

Nangyari na bang nagbiyahe ako nang may bagyo

at nakabandera pa rin

mga billboard na ito?

Hindi ko maala'la.

Wala akong maala'la.

Paramount d'yan o! Paramount! Paramount!

Tumayo ako, bumaba.

Nakita ko na naman

dalawang kalansay na bata

sa tapat ng Radyo Veritas

magkayakap, kapwa nilalamig

at pilit nagtatago

sa mga haplos

ng mga patak ng ulan.

Parang kidlat

gumuhit, tumudla sa aking utak

mabuti pa'ng mga billboard
sa NLEX, sa EDSA

yari lang sa tarpolin

pero tinitingala ng mga dumaraan

nililingon, minamasdan

at kung ganitong masungit

lagay ng panahon

di sila nalilimutang iligtas

at pagbuwisan ng buhay

di gaya ng mga taong

hinulma ng pangarap

masungit man o nakangiti ang langit

walang nagmamalasakit
ni nakakaisip.

Tumingala ako.

Madilim pa rin ang langit

at mukhang lalakas pa ang ulan.

Gusto kong maligo

mabasa

ng malalaking patak nito.