Dati,
noong bata pa ako
pag walang
kuryente’t walang bentilador
tiyak nang
tangan mo
ang karton
ng sigarilyo
kundi mo
man makita
ang iyong
abaniko.
Papaypayan
mo ‘ko nang papaypayan
nang
mahimbing nang tulog
at di
pagpawisan
habang
inihehele
ng awitan
ng mga kuliglig
at ng
uyaying
ikaw lang
ang may alam.
Doon, sa
loob ng kulambo
sa
espasyong malayo
sa mga
kagat ng lamok
sa dilim
ng gabi
sa
pangamba at takot
natagpuan
ko ang isang paraiso.
Ngayon,
may sarili na ‘kong pamilya
nakatira
sa bahay na de-aircon
walang
lamok
at di
kailangan ng katol
ngunit
gustung-gusto ko pa ring balikan
kahit
ilang sandali lamang,
ang paraiso
sa loob ng
kulambo.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento