Giniikan

Hindi ko alam kung anong meron

ni kung anong wala

kung bakit naroon ang saya sa aking mga mata

habang minamasdan, kumpol ng giniikan

na parang lukton, pinawawalan ng treser sa hangin

hanggang bumagsak sa lupa

para ibalik, inutang na sustans’ya

at muling maging bahagi

ng bukid na ilang buwang naging kasiping.

Gaya ng aking kaluluwa
parang nagagalak rin, ikinukumpas mga pakpak sa himpapawid

ng mga tagak, maya, langay-langayan

habang umaawit.

Hindi kaya sila nalulungkot

na ginagapas na

palay na ilang buwang inilayo sa kanila

ng nakatayo, nakadipang panakot-uwak?

Naroon din ang saya, siyempre

sa labi, mata, ng mga magsasaka

habang isinusubo sa treser ang palay

habang ibinubuka ang sako

habang nagpapagpag ng gilik sa katawan

habang pinupunasan ng manggas ng kamiseta

leeg at mukhang humuhulas sa pawis.

Pagkatapos madala sa bahay ng may-ari ang palay

naganap na ang hatian

katas iyon ng mga uhay

na saksi sa kanilang mga buntong-hininga

uhaw, gutom, paghihilot ng balakang.

At habang binibilang nila, kani-kanilang pera

nagpatong ng isang pitsel na soft drinks

at tatlong supot na tinapay sa mesa, aking Lola.

At nang sila'y pauwi na

naisaloob ko, sayang, sayang

kung sana ganito man lang ang sinasapit

ng lahat ng magsasaka sa atin.