Hindi ko alam
kung ano’ng ngalan niya
pero tinatawag siya ng puso ko’t gunita
sa ngalang “Pag-asa”
‘pagkat sa bawat pinagsasaluhan naming paglalakbay
tuwing darating kami sa destinasyon
sinasabi niya
“Salamat po sa pagsakay, ingat sa pagtawid-tawid.
Pagpalain po kayo.”
Nakikita ko siya tuwing umaga
sa pusod ng kalsada
kasama ng manibela
kasama ng kumakaway-kaway na sariwang sampagita
kasama ng pawis at usok
kasama ng mga pangarap sa mga mata ng estranghero
kasama ng mga pangako ng maayang umaga.
Nakikita ko siya tuwing umaga
nakangiti, sumisipol-sipol
kahit pa buhol-buhol ang daloy ng mga sasakyan
kahit pa madulas ang kalsada’t malakas ang ulan
kahit nanlalabo ang windshield
o maski may lumalapit na mga diyos-diyosan.
Nakikita ko siya tuwing umaga
at ang lagi niyang ipinaaala’la
sa naghihingalo kong kaluluwa
pag-asa
na para bang nalimutan ko na
mula nang mabalitaan ko sa isang barker isang umaga
na hindi na siya puwedeng mamasada.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento