Hindi na Siya Ngayon Naiinis

Noon, nasa sampung taon na rin ang nakalipas
lagi na lang, basta umaga, naiinis siya

mula sa ilang ulit na paggising sa kanila

sa pagkakakita sa nakalukot na kumot sa kama

sa unang nahubaran ng punda

sa tuwalyang maiiwang

nakabalukol sa silya.

Kumukulong dugo niya, basta umaga

sa almusal na lulutuin

at di pag-uukulang sandukin

kaya nga minsan

tinatamad na siyang magluto

saka naman sila maghuhuramentado.

Parang gusto niyang pingutin

tenga ng mga ito

tuwing darating siya ng bahay

at aabutang santambak

hugasin sa lababo.

Gusto niyang magbunganga,

"Padidilaan n'yo pa ba 'yon sa mga daga?
Iniwanang kong malinis 'yan."

At kung Linggo
gusto niyang maluha

na hindi man lang siya tulungan ng mga ito

sa pagkukusot, pagbabanlaw, pagsasampay

ng santambak na brief at sando
at ng mga polong
nangingitim ang kuwelyo.

Naiinis siya lagi, nagagalit
noon.
Ngunit ngayon, hindi na.
Hindi na kumukulong dugo niya
tanghali, gabi, umaga
hindi na.

Hindi na siya naiinis ngayon
dahil pinalitan na iyon ng lungkot
lalo na kung aalis siya ng bahay
at daratnang

ganoon pa rin ang iniwan

walang kalat sa sahig at upuan
o natambak
na hugasin sa lababo.