Marian

Naniniwala akong mahalaga sa atin ang isang tao, basta nangarap tayo ng para sa kanila. Kaya alam ko, mahalaga sa akin si Ate Marietta.

“Matanda lang ako nang ilang taon do’n,” sabi ni Mama nang tanungin ko siya kung sino ang mas matanda sa kanila ni Ate Marietta.

Kuwarenta’y singko na si Mama. Kaya palagay ko, lampas kuwarenta na rin si Ate Marietta. Pero ang nakalulungkot, wala silang anak. Samantalang ako, pangalawa ni Mama, beynte anyos na.

Pero may anak-anakan si Ate Marietta, si Marian. Isinunod niya ang pangalan nito kay Marian Rivera. Pumapalo noon sa rating ang “Marimar” ng GMA nang ibigay ito sa kanya ng katrabaho ni Kuya Romeo, asawa niya.

Mananahi si Ate Marietta. Sa kanya nagpapatahi ng mga kurtina para sa classroom ang mga titser sa hayskul, marami ring nanay na sa kanya nagpapatahi ng uniporme ng mga anak nila.

“Okey na ba ‘yung ganyan?” itinupi niya ang laylayan ng pantalon ko. Nakasampay sa leeg niya ang medida.

Maitim siya, nakasalamin. Mas marami pang uban kaysa kay Mama. Mukha ring mas matanda pa kay Mama. Marami nang gatla sa noo.

Tumango ako, at minarkahan niya ng tailor’s chalk ang tupi ng pantalon. Nasa paanan ng makinang panahi si Marian, may nginangatngat na retaso. Kulay lansones ito, puti ang balahibo sa paa, medyo mataba, putot. Amuy na amoy ang tae at ihi nito, humahalo sa amoy ng mga tela.

Punung-puno ng tela ang maliit na nga nilang apartment. Meron sa kama. Sa sahig. Sa sopa. Sa mesa.

Madalas akong magpa-repair    ng pantalon kay Ate Marietta. Ang luluwag kasi’t ang hahaba ng mga nabibili ko sa Divisoria. Pag ipinapabaston ko o ipinapa-semi straight, beynte lang ang singil niya. Di gaya sa iba, singkuwenta. Pero pag pinapuputulan ko lang, hindi na niya ako sinisingil.

Noon gumaan ang loob ko sa kanya. Hanggang sa mapansin ko na lang, kasama na pala siya sa mga dasal ko. Na sana, magkaanak na sila ni Kuya Romeo.

Kitang-kita namin ang pagtuturing niya kay Marian bilang anak. Tinatawag pa niya ito bago siya mamamalengke sa Balintawak.

“Hoy, Marian!” bitbit na niya noon ang kanyang bayong. “Pumasok ka na rito! Tatanghaliin na ‘ko!”

Nagtatatakbong lalapit sa kanya si Marian. Gigitgit sa mga paa niya.

“Pasok, dali! Pasok! Pasok!” Tapos, isasara niya ang pinto.

Pag may mga pinupuntahan nga raw silang handaan, sabi ni Mama, ipinagsusupot pa nito ng mga buto si Marian.

Beynte-dos na ako nang mabuntis si Ate Marietta. Sobra ang tuwa nila noon ni Kuya Romeo.

Isang araw, kuwento niya sa amin, pagbukas niya ng pinto, nakita niya si Marian. Nakahiga sa sopa. Hindi na humihinga.

“Sa katandaan na rin siguro,” sabi niya, habang hinihimas ang tiyan. “Nalungkot din ako. Ipinatapon ko na lang kay Romeo sa tulay.”