Supremo

Siguro nga, Supremo,

hindi larawan mo

nakaukit sa piso.

Siguro nga,

wala kang pambansang parke

gaya ng Luneta

o museo

tulad ng Fort Santiago.

Marahil hindi rin ganoon karami,

Supremo, mga bayan,

gusali’t paaralan

na isinunod sa iyong ngalan,

di gaya nina Quezon at Rizal.

Pero ito ang tandaan mo, Supremo,

kundi marahil sa iyong itak

at kundi umalingawngaw

sa bawat kanto ng Pilipinas

sigaw mo sa Balintawak,

baka hindi naiwagayway

ni Aguinaldo sa Cavite

watawat ng ating kalayaan.

Siguro nga, tama sila,

hindi ka puwedeng maging pambansang bayani

dahil naitatag mo lang naman
ang Katipunan

nang matibag ang La Liga Filipina,

dahil lumaban ka lang naman

nang matanaw mong nasindihan na

ng Noli at Fili

mitsa ng rebolusyon.

Pero naniniwala pa rin kaming mga aktibista, Supremo,

kaming nananalig sa dahas

at hindi sa pawang pakiusap,

na hindi mo tinalunton ang pilapil

na hinulma ni Rizal,

bagkus, naniniwala kami,

na hinawan mo ang mga damong-ligaw

para makalikha ng higit

na mahusay na kalsada

tungo sa tinitingala nating demokrasya.