Tama, hindi nga kayang
paghilumin ng tao
sarili niyang sugat.
sarili niyang sugat.
Tama, panahon nga ang maestro
ng tao sa paglimot.
Mga minuto, oras at araw nga siguro
gumagamot, lumalanggas
sa nagngangang mga sugat
naglangib na mga galos
nagmantsang mga peklat.
Ngunit kailan, sabihin mo
kailan pa ibubuhos
kulay kalawang na betadine
ng mga di napapagod, di hinihingal
na mga kamay ng orasan
sa kumikirot pa ring sugat?
Kailan pa bebendahan
ng mga takipsilim at madaling-araw
malalim pa ring hiwa?
At kailan pa magiging peklat
sariwa pa ring sugat
nang malagyan na ng sebo de macho
ng mga nalagas na dahon
ng kalendaryo?
Sabihin mo, kailan,
kailan kita malilimutan?
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento