Humahaba ang Tulay sa Ating Pagitan

Nakatitiyak na ako, kaibigan,

humaba ang tulay sa ating pagitan.

Tulad ng halos lahat,

nagsimula tayong may pader sa pagitan.

Manipis, hindi kataasan.

At aksidente,  atin itong nabutasan.

Noon tayo nagkakitaan.

Hanggang lumaki ang guwang

at gumuho itong harang.

Pero, maaari rin akong

maging higit na romantiko

sa paglalarawan,

sabihing ganito ang tadhana,

lumilikha ng paraan.

Hindi ko alam, kaibigan,

kung papaanong ang matatag na tulay

na nag-uugnay sa ating dalawa

ay tila nanghina, humaba.

Hindi ako naniniwala noong simula

sapagkat sa akin, mito lang ang ganito

nabubuhay sa mga kuwento

sa mga pelikula

sa mga salaysay

ng ating mga magulang.

Pero ngayong tayo na ang nasa edad

na siya namang magsasalaysay

nakatitiyak na ako.

Humaba ang tulay sa ating pagitan.

At batid kong maraming sanhi,

at hindi sa pagmamalaki,

hindi ko iyon maihihingi ng paumanhin.

Sapagkat iyon ay mga anak lamang

ng ating pagkakaiba

ng pagiging abala

at pagkakaroon ng distansiya

ng pangangailangang saglit na mang-iwan

para sa mga pangangailangang

dikta ng lipunan.

Ngunit nais kong humiling,

at malakas ang aking paniniwalang

bilang magkapatid, magkaibigan

hindi ito kalabisan.

Kahit humaba pa ang tulay

sa ating pagitan,

humina, na parang mawawalan ng tatag,

tumaas, maging nakalulula

tatawid pa rin ako nang paulit-ulit.

At sana, ganoon ka rin,

dahil napakabigat sa aking dibdib kung hindi.

Kahit sa gitna nitong tawiran,

katagpuin mo ako, kaibigan.

Huwag nating hayaang

bumalik sa harang

itong tulay na ating inalagaan.

10/10/16