NBI Clearance

8:30 ng umaga, Hunyo 4, nang dumating ako sa NBI Recto, sa loob ng Ever Gotesco Mall. Hindi na iyon maaga, dahil sa ganitong mga bagay, 4:30 pa lang, ang haba na ng pila. At ganoon nga nang dumating ako.

Nag-upo sa sahig ang mga tao, dahil iyong mga malapit nang papasukin lang ang may upuan. Sobrang init. Parang mga treng tumutulay sa patilya ko ang pawis ko. Hindi pa bukas ang mall, kaya patay pa ang mga aircon. Marami ang nagpapaypay. Iyong iba, pamaypay ang gamit. Iyong iba, panyo na lang. Ako, dahil walang panyo at pamaypay, kamay na lang. Nakakainip. Marami ang nagsi-cellphone. May nagti-text. May naglalaro ng naglalaro ng Zombie Tsunami at Hill Climb sa tablet. Iyong dalawang babae sa likod ko, parang parehas nang lampas trenta, mangingibang-bansa yata. Pinapayuhan ng isa ang kasama kung papaano ang mga gagawin pag nasa abroad na sila. Pagkatapos, nagkuwento naman ang kausap ng mga bibilhin niya pag sumasahod na sila.

“Naku, pag-aaralin ko talaga’ng mga pamangkin ko. Ayokong matulad sila sa’kin.”

Maya-maya, gumalaw ang pila. Laking tuwa ko—nasa upuan na kami. At maya-maya ulit, gumalaw ulit ang pila. 9:30 na sa cellphone ko. Sa loob na kami. Pero hindi ko na ito ikinatuwa.

Sa loob ng dating sinehan ang bayaran. At puno ng kukuha ng clearance ang tatlong hati ng upuan sa balcony. Ang dami ring tao sa baba. Napakamot ako. Nag-unahan sa upuan ang mga bagong pasok. Iba na ang mga katabi ko. Nasa dulong likod na iyong dalawang babae.

“’Yong mga bagong dating po,” sigaw ng matandang lalaking staff, “pangatlo pa po kayo! Una po sila!” Itinuro niya ang mga nasa gawing kanan. Marami sa mga ito ang tulog. “Kanina pa po silang 4:30 rito. Susunod po sila!” Itinuro niya ang mga nasa gitna. “Saka pa lang po kayo!”

Nakita ko sa mukha ng mga katabi ko ang pagkadismaya.

Kinuha ko sa bag ko ang ‘Peksman’ ni Eros Atalia. Talagang dinala ko ito. Magaang basahin. Okey na okey para sa mga ganitong pagkakataon. Pangalawang kuha ko na ito ng NBI clearance, sa main ang una. Sa UN Avenue. Inabot ako noon ng anim na oras. Sising-sisi ako na wala man lang akong dalang kahit na anong libro.

Maya-maya lang, tapos ko na ang dalawang kabanata ng aklat. 10:25 na. Sumandal ako at umidlip muna.

Nagising ako nang mag-“excuse me” ang nasa dulong upuan. 11:02 na sa cellphone ko. Hindi pa rin gumagalaw ang pila. Nasa upuan pa rin iyong mga kanina pang 4:30. Tumayo ako. Isa lang pala ang bukas na window para sa payment, dalawa ang sa encoding, dalawa ang sa picture taking, at isa ang sa releasing. Naiipon na ang mga tao sa payment.

“B’wisit na gobyerno,” sabi ng may edad nang lalaki na nakaupo sa aisle. “Gan’tong bagay na lang di pa magawa’n ng paraan.”

“Sobrang hirap kumuha, ‘no?” sabi ng kasama nito. “Dapat, hindi tayo nahihirapan sa pagkuha ng NBI clearance. Hindi naman tayo kriminal. Cleared naman tayo sa NBI.”

Tama, sa isip-isip ko. Ako, kung hindi lang talaga kailangan, hindi ako kukuha ng NBI clearance. Kahit pa sabihin sa aking kumuha na dahil kakailanganin din. Ang kaso, pre-employment requirement. Hindi ako sasahod hangga’t hindi ako nakakapagpasa.

Bumalik ang babaeng nag-“excuse me” kanina. May dalang mineral water. Kumain siguro. Gusto ko ring kumain. Gutom na ako. Pero tiniis ko na lang ang gutom ko. Sa bahay na lang, nang makatipid. Gipit. Walang teaching load nitong summer. Dalawang buwang walang pera. Mabuti’t nag-almusal ako, kung hindi, baka kanina pa ako hinimatay.

Saktong alas-dos na nang makabayad ako ng P115. Kinse minutos pa, naiabot ko na sa nasa releasing ang resibo ko. At maya-maya lang, ibinalik din sa akin. Nakatatak sa likod, NBI RELEASED JUN 11 2014. Napakamot ako. Babalikan pa sa susunod na Miyerkules.

4:05 na nang dumating ako sa bahay. Wala pa ring kain. Binuksan ko ang radyo, sa FM, at dumiretso ako sa kusina.

Habang kumukuha ako ng kaning-lamig, ibinabalita sa radyo na nakalabas na ng bansa ang dalawang itinuturong sangkot sa pork barrel scam—pagnanakaw ng P10 bilyon sa kaban ng bayan.