Pareng Boy

“Tangina mo naman kasi e!” sigaw ng siyam na taong si Joshua.

“Di ba sabi ko sa’yo, ‘wag nagmumura?” nakangiti ang Pareng Boy niya, nakaupo sa bangkito, nahinto sa pagkukusot ng school uniform. Mataba ito, maliit at maputing-maputi. Mas akmang sabihing maputla. Parang pinggan ang mukha. Bilog na bilog. “Gusto mo bang mapunta sa imp’yerno?”

“E ano! Gago ka pala e! Masarap nga ro’n sa imp’yerno e!”

Kumakabog ang dibdib ni Vangie habang nakasilip sa bintana. Papaano nasisikmura ng kumpare niya ang murahin ng anak? At nakangiti pa at napakakalmado. Parang masaya pa.

Dalawang lalaki ang anak nito. Walong taon ang pangalawa, si Joseph. Parang kambal ang mga ito, magkamukhang-magkamukha. Pati sa ugali. Napakalutong magmura. Anong daling magsabi ng “gago” at “tangina.”

Sa Mareng Anna niya, hindi uubra ang ganoon. Noong isang hapon nga, hinabol nito ng hanger hanggang sa kalsada ang dalawang bata. Inabutan. Umuwing ngumangalngal ang dalawa.

Kangina, lumapit ang Mareng Anna niya, may dalang hanger. Pero hinawakan ito sa kamay ni Boy, pinapapasok.

Naalaala niya noong bata pa ang mga anak niya. Pinaluluhod pa niya sa munggo ang mga ito, o kaya, hinahila ang patilya. Minsan, naiisip niyang baka masyadong marahas ang mga nagawa niya, pero pag nakikita niya ang pagpapamihasa ni Bong, nawawala ang guilt niya. Atleast, lumaking matitino ang mga anak niya. May nagagawa mang mali, kahit kailan, hindi siya minura ni napagsalitaan ng mga ito. Kahit ngayong mga binata na.

Biglang inabot ni Boy ang anak, pero nakatakbo agad ito.

“O, ano? Habol!” idinipa pa ni Joshua ang mga kamay. “Habol!”

“Papasukin mo na sabi rito ‘yan e!” boses iyon ng Mareng Anna niya. Hiyang-hiya na siguro.

Anim na apartment sila sa compound na iyon, at lahat silang magulang, kinikilabutan sa kabastusan ng dalawang bata. Pero hindi sila sa mga ito naiinis, kundi sa Pareng Boy niya. Siguro, kung ito ang may trabaho, at hindi ang Mareng Anna niya, siguro, mas nadisiplina ang dalawang bata.

“Gusto mo bang mainis pa ako sa’yo?” nakaupo pa rin si Boy. At nakangiti pa rin.

Lumayo siya sa bintana. Kumukulo ang dugo niya sa mga ngiti nito. Ayaw niya sa gayong mga tao, masyadong mayabang. Dinaraan sa pagiging simple ang mga bagay, gustong patunayan na kaya iyong lutasin ng pagkamahinahon nila, kahit hindi naman talaga. Napansin niya, madalas ang gayon sa mga lalaki.

“Baka dumating ang araw, kung ano na’ng gawin sa kanila ng mga ‘yan,” sabi ng asawa niya nang umagang ikuwento niya rito na ayaw pasabayin ni Joseph sa hapunan ang papa nila dahil sinaway sila.

Lalo niyang naramdaman ang bigat ng pagiging magulang.

Kinabukasan, nagbayad sa kanya ng utang ang Mareng Marie niya.

“Nakita mo ba ‘yong ginawa kahapon ni Joshua?” tanong niya.

“Me bago pa ba? Di ka pa nasanay.”

Natahimik siya. Pakiramdam niya, napahiya siya.

“Pero, Mards, di ko kinaya ‘yong kagabi a.”

Kumunot ang noo niya.

“Sinundo ni Boy ‘yong dalawa sa laruan, ayaw magsiuwi e kakain na sila. Ay, grabe, Mards. Kitang-kita ko kasi bumibili ako ng bigas. Dinuraan s’ya ni Joseph sa mukha!”

Napalunok siya ng laway. Di niya alam ang isasagot niya.