Nakayuko
na naman silang naglalakad,
balisa,
malungkot,
makupad,
tulad
nang dati,
tulad
nang bawat gabi.
Nasa
galising bangketa
ang
kanilang mga mata,
iniisip
ang mga bayarin, pangarap na pahinga,
mga
kailangang tapusin.
May
nasa harap ang bag, yaka-yakap.
May
napapapikit at naghihikab,
nakahawak
sa maingay na tiyan.
Kabilugan
ko ngayon,
dilaw
na dilaw na liwanag
na
minsan lang masilayan.
Ngunit
wala ni isang tumingala
para
saglit man lang na titigan
itong
kariktan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento