Jerome

Umabot sa boiling point ang dugo ni Ma’am Banaue, physics instructor. Ayaw na ayaw niyang  may inaantok, o naghihikab sa klase niya. Ipinapahiya niya talaga. Pag may mga ganito kasi, pakiramdam niya, hindi siya effective teacher. Isa pa, nakakahawa ang hikab. Scientifically proven.

Pero hindi basta iyon ang dahilan kung bakit siya nagalit. Kundi dahil sa dinami-rami nang puwedeng antukin, si Jerome pa. Paborito niya ito. May itsura kasi. Nakaka-appreciate ng mga lesson. At medyo matalino rin.

“Mahirap bang intindihin ‘yung sinabi ko?” nakapamewang na siya. Nakapantalong itim siya, blazer at purple na blouse. “I said, out!”

Tumayo si Jerome, nakayuko. Matangkad ito, maputi, naka-mohawk hair style. Namamaga ang mga nito. Dinampot ang itim na Jansport na backpack, lumabas.

Alam niyang nagulat ang mga estudyante niya. Bakit siya nagpalabas? Unang beses ito. Dati, namamahiya lang siya.

Biglang sobrang tahimik sa klase. Dinig na dinig ang ugong ng mga ceiling fan.

Kumukulo pa rin ang dugo niya.

“Yes, siesta ang class natin. One to two thirty. But it doesn’t mean na p’wede na kayong matulog dito! You enrolled this class. Kung inaantok kayo, ‘wag na lang kayong pumasok!”

Pagkatapos ng klase, medyo nakonsensiya siya. Papaano kung marami lang palang requirement sa major subject iyong bata?

“Kumulo ‘yung dugo ko sa student ko,” bungad niya kay Mr. Pablo, Filipino teacher. “Natulog ba naman sa klase ko!”

Sinimulan niya ang kuwento para makahingi ng opinyon, kung tama ba ang ginawa niya. Ayaw niyang ma-guilty. Marami man itong ginagawa, hindi pa rin ito dapat natutulog sa klase. Nakakabastos.

“Ano po’ng name?” nahinto ito sa paglalagay ng gamit sa locker.

“Si Jerome Ecouter. ‘Yung engineering.”

“Aaa,” sagot ni Mr. Pablo. Lumapit ito sa kanya. “’Wag n’yo na lang pong ik’wento a.”

Hindi siya kumibo. Bigla siyang kinabahan.

“Sabi n’ya kasi sa’kin, ‘wag daw ipagsasabi. Ako lang kasi’ng sinabihan n’ya e. ‘Yung mga classmate nga n’ya, di rin alam. Gusto raw kasi n’ya, tahimik lang.”

“Ano ba ‘yon?” di na siya nakatiis. Mas malakas na ngayon ang kaba niya.

“Namatayan po kasi sila,” sabi ni Mr. Pablo. “Dad n’ya. Ngayon po ang last day ng burol.”