Minasdan
ko kangina ang hanay
ng
mga pulang langgam
parang
duhat ang ulo nila, bignay ang buntot
pilik-mata
ang mga paa.
Gumagapang
sila sa sahig
sumasampa
sa bangkay ng sunog na posporo
sumusuot
sa ilalim ng tubo ng tubig
saka
aakyat sa di na-platadang dingding
tangay
ang ilang mumo
at
piraso ng karne ng napatay kong tutubi.
Nagsasalu-salubong
sila sa daan
malaki,
maliit, katamtaman
nagsasagian
ang mga katawan.
Pero
alam ko, hindi sila nagbubulungan, ni nagbabatian
hindi
nagbibeso-beso o naghahalikan
inaalam
lang nila ang tamang ruta
papunta
sa itinayong tahanan.
Nainggit
ako sa kanila, sa unang pagkakataon
hindi
dahil sa napapasan nila
sampung
ulit ang bigat kaysa kanila
kundi
dahil alam kong
nag-uusap-usap
tayo sa daan
nagbabatian,
nagkukumustahan
ngunit
hindi natin itinuturo sa isa’t isa
ang lagusan
papunta sa kaginhawaan.
At di
gaya nila, hindi natin sinasagupa
ang malalaki
ang katawan
dahil
nakikilala nating ito’y
pagyakap
sa kapahamakan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento