Minsan, Gusto Kitang Subukin

Minsan, gusto ko ring subukang huwag sambitin
ang salitang “sorry” o “paumanhin”

huwag itungo ang ulo, at huwag pataghuyin ang tinig

gaya ng tubig sa batis

at pakapanghawakan ang biyaya

ng pagiging nilalang na pinagmulan mo

para mapatunayan ang lalim ng sinasabi mong “pag-ibig”

malaman kung sulit ba

ang mga luhang binayaang mabasag sa sahig

ang sanlibo’t dalawang karayom na binayaang tumusok sa dibdib

ang mga isyu sa pagkalalaking binayaang tumubo’t mamulaklak sa isip.

Madalas tayong magtabi nang walang imikan

kinakapa sa isip at sa sulok ng mga mata

ang naiisip, nadarama ng isa’t isa.

Madalas ka ring humingi sa akin ng espasyo

para makilala mo ‘ka mo ang iyong sarili
at natutukso akong tuparin ang iyong hiling.

Wika nga ng awiting Heaven Knows,

“Paulit-ulit na sinasabi sa aking ng mga kaibigan ko,

na kung talagang mahal ko siya

dapat ko siyang palayain

at pag bumalik siya sa takdang panahon,

alam kong akin nga siya.”

Ngunit paumanhin, paumanhin

mas mahalaga sa akin ang katiyakan

kaysa sa katotohanan at sa mga tugon sa palaisipan.

Kaya anuman ang mangyari, dito ka lang

sa aking tabi.

Dito ka lang sa aking tabi.