Nakablusang puti si Ma’am Rose, dean ng College of
Accountancy, nakapayong na itim, naka-shades, may tangang polka dots na panyo.
Sa tantiya niya, mga limang dipa
lang ang layo niya sa karo. Hindi niya magawang makidalamhati sa pamilya, dahil
ni hindi naman niya kilala ang namatay, ni hindi rin niya kabiruan ang
namatayan— si Ma’m Modrone, isa sa kanyang mga faculty member. Kaya napagpasyahan
niyang maglakad na lamang, bilang pakikihati sa hirap. Pinauna na niya sa bahay
si Mang Greg. Magta-taxi na lang siya pag-uwi.
Nang ipinapasok na sa nitso ang
kabaong, panay ang iyak ng mga namatayan. May dalawang hinimatay, may isang
nagwawala. Dinukot ni Ma’am Rose sa shoulder bag niya ang cell phone niya. May limang
missed call at tatlong text message.
Si Glenn, pamangkin niya. Auntie bt d nyu sagot ang fone? Nacardiac
arrest c dad, wla na xa.
Napahagulgol siya. Hinimas siya sa
likod ng katabi niyang babae.
“Ganyan po talaga ang buhay.”
Umihip ang
hangin, nagsayawan sa ere ang mga dahon ng akasya.
hayyy .. dmo alam hanggang kelan tayo tatagal sa mundong ibabaw :(
TumugonBurahin* oo, salamat sa pagbasa.
Burahinwalang anuman ..
Burahin