Makutim na Tubig sa Puting Tiles

Umuwi si Kenneth sa apartment na inuupahan, na nanlalagkit at humuhulas sa pawis.

Pagkabukas na pagkabukas niya ng pinto, hinubad niya agad ang suot na jersey, saka ni-shoot sa nakabukas na washing machine— parang ‘yong three points niya kangina, parang mga tira ni James Yap. Shoot.

Binuksan niya ang ref, kinuha ang isang bote ng 1.5 na Sprite, saka tinungga.

“Sarap,” sa isip-isip niya— nabunsol na siya sa dami nang nainom niyang tubig.

Nagbukas siya ng TV, at nanood saglit ng PBA. Magpapahinga muna siya, para mamaya lang ay makapaglinis na ng katawan. Ayaw niyang maligo. Hindi naman nakahihina ng katawan ang konting dumi, pero nakamamatay ang sobrang kalinisan. Pagkalinis, matutulog na siya agad. May pasok pa siya bukas. Sa payroll department siya ng isang bagong kumpanya sa Ortigas.

Wala pang kalahating oras, nagpunta na siya sa CR. Naghilamos muna siya, tapos, sinabon ang kamay, saka isinunod ang mga paa. Gumapang sa puting tiles ang makutim na tubig, tangay ang dumi ng kanyang mga paa— nakatapak lang kasi sila kangina. Naalaala niya ang tatay niya. Apartment din sila noon, at ito lagi ang naglilinis sa kanya bago siya matulog. Pinapagalitan siya nito lagi, dahil lagi na lang siyang talo sa mga laro nila ng mga kaibigan niya. Parang hindi raw siya lalaki. At pag hihikbi na siya, habang nakatingin sa makutim na tubig na gumagapang sa puting tiles, titingnan siya agad nito nang masama. At matatahimik na siya.

Kung alam lang ng tatay niya kung gaano siya kagaling ngayong mag-basketbol, at kung gaano kaganda ang napasagot niyang CPA, natitiyak niyang ipagmamalaki siya nito. Pero wala na ngayon ang tatay niya. Umalis ito bago siya magtapos ng elementarya, at hindi pa bumabalik hanggang ngayon.

Nagpunas si Kenneth ng bimpo, sa mukha, leeg, paa, kamay. At lumabas siyang basang-basa ng mainit na tubig ang mga mata.