Tik-tak

Tik-tak ng orasan

ang ating mga kaluluwa,

            tik-tak

laging nariyan      tik-tak            tik

      tak

bawat saglit, bawat araw,            tik-tak

ngunit mapakikinggan lamang

            tik      tak

sa gitna            tik

      tak

ng katahimikan.

Kung Nagiging Bahagi Ako ng Gabi

Nagiging bahagi tayo

ng gabing tahimik,

gabing tinalukbungan

ng makapal na dilim

at minamatyagan

ng awit ng mga kuliglig o mga butiki.

Sa gayong mga sandali,

kinakausap ko ang aking sarili,

‘pagkat madilim,

walang nakasisilaw na liwanag,

nakikita ko ang aking mga bahagi,

tahimik,

walang nagdidiktang mga tinig,

naririnig ko

ang aking sarili.

Sa Pagtitipid sa Titik

Gusto kong malaman mong

bahagya ko lang nasisilip ang iyong ngiti

at ang biglang pamimilog ng iyong mga mata

at pagbuka ng bibig

tuwing ang iniiwan mo sa screen

          ay NC                    EN SI

          EN LANG

AT SI

na di makitang mabuti

ang kislap ng mga bituin sa iyong mga titig

kung ang tanging nandoo’y

          TNX                    TI EN EKS

          TI LANG

AT EN     AT EKS

          o TY                    TI WAY

          TI LANG

AT WAY

na nagiging daplis lang

ang dapat sana’y mahinang tapik sa balikat

kasunod ng pagpapasalamat

pag ang tanging nakikita’y

          WC                    DOBOLYU SI

          DOBOLYU LANG

AT SI

di ganap na madama

ang pisil sa kamay

o saglit na yakap

sa natatanging araw

kung ang bumubungad

          ay HBD                    EYCH BI DI

          EYCH LANG

AT BI     AT DI

Gusto kong ipabatid

     I     PA      BA     TID:

sa pagtitipid sa titik

humihina

     HU     MI     HI     NA

            o nawawala

     NA     WA     WA     LA

ang mensahe ng pag-ibig                    PAG-      I      BIG

Baguhan

Mga bandang 6:30 AM iyon, papasok ako sa PUP. Walang bus na pa-Sta. Cruz sa Malinta Exit, kaya nag-Cubao na lang ako. Maluwag pa noon sa Edsa, mabilis-bilis pa ang biyahe kahit rush hour.

Sa upuang pandalawahan ako naupo. May tumabi sa akin, lalaki. Kutis magsasaka at mukhang nasa trenta anyos na.

Nang nakapila na sa tollgate ang bus, papasok sa NLEX, lumapit ang konduktor.

“Cubao, estudyante,” sabi ko.

Tiniketan ako ng konduktor.

“Eleven,” sabi ng katabi ko.

Nagkaroon ng mga alon sa noo ng konduktor. “Sa’n ‘yon?”

“Sa Eleven.”

Muntik na akong matawa. Parang pampilosopo iyong sagot.

“Trese lang ang pamasahe ro’n,” dugtong ng katabi ko.

Iniabot niya ang trese, at tiniketan siya ng konduktor.

“Bago lang siguro ‘yong konduktor,” sabi niya pagkalayo ng konduktor. “Di alam ‘yong Eleven, e. ‘Kaw ba, Boy, alam mo ‘yon?”

Tumango ako. Alam kong ang Eleventh Avenue sa Bonifacio Avenue ang tinutukoy niya. Naririnig ko iyon sa konduktor pag papasok ako.

“Sa Mayon po ‘yon di ba?” sabi ko.

Tumango siya. “Do’n nga.”

“Kaya lang po, pa-Sta. Cruz po ‘yon, e. Cubao po ‘to, e. Dadaan po ba ‘to ro’n?”

“Gano’n ba?” Natahimik siya. “Bago lang kasi ‘ko rito, e.”

Nakita ko sa kanya ang kaba, ang pagkagulat at matinding pag-iisip.

Sa Camachile, nag-aatubili siyang bumaba.

Mahusay na Tulay ang Musika

Naniniwala akong mahusay na tulay

ang musika, papuntang nakaraan.

Kaya pag may naririnig na awit,

bigla tayong nababalik,

ayaw man natin o ibig, sa mga panahong

madalas itong mapakinggan

at muling madarama ang mga nadama noon,

saya, poot, galit, tuwa, takot

at di nauunawaan

o walang pangalang mga emosyon.

Naniniwala akong mahusay na tulay

ang mga musika.

Marahil, sapagkat pinahihintulutan silang

maging makapangyarihan

ng ating kaluluwa.

Minsan, Pasahero Tayo sa Pangarap ng Ibang Tao*

Minsan, pasahero tayo

sa pangarap ng ibang tao,

mga taong ating gusto,

mga pinaniniwalaan, mga kaibigan,

nangangarap nang para sa kanila,

naghihintay sa pagdating sa destinasyon,

nakikiamot ng ligaya.

Minsan, pasahero tayo

sa pangarap ng ibang tao,

at kung sila’y mabalaho’t

piliing huwag nang magpatuloy

o mag-iba ng ruta,

kabilang tayo sa mga nadidismaya

o nadidisgrasya.

* Para kay J

Pag Tinatawag Tayo sa Ating Pangalan

May tuwa tayong nararamdaman

pag tinatawag tayo sa ating pangalan,

ng kaibigan, ng kapalagayang-loob,

higit kung ng isang estranghero.

May galak tayong nararamdaman

pag tinatawag tayo sa ating pangalan,

‘pagkat nakikita natin sa kanila

ang ating mga kapatid, tatay, ina,

mga nawalay na kaibigan,

mga eksena sa nakaraan.

May saya tayong nararamdaman

pag tinatawag tayo sa ating pangalan,

parang nagiging bahagi natin sila,

at parang hinahaplos nila,

banayad,

ang ating kaluluwa.

People You May Know

Nagugulat ako,

pag may nakikitang dating kaibigan, sa Facebook,

doon sa gilid, sa “People you may know.”

Nagugulat ako,

iba na’ng itsura nila:

may pumuti, may tumaba, may gumanda,

may umitim, may pumayat, may bumata,

may pumanget, may halatang yumaman,

may nagmukhang matanda.

Ang hirap paniwalaang sila ‘yon,

‘yong dating kalaro ko sa maghapon,

‘yong dating nagpapaiyak sa akin

at isinusumbong ko sa mama’t papa ko,

‘yong dating pinapaiyak ko.

Pero rito ako hindi nagulat,

na sa “People you may know” ko sila natagpuan,

na roon nila ako makikita,

dahil alam na alam ko, alam na alam nila,

hindi na namin kilala ang isa’t isa.

Sa Pakikitulog sa Ibang Bahay

Sa pakikitulog sa ibang bahay,

mapapansing iba ang boses ng mga bentilador,

iba ang hilik ng refrigerator,

ang pinag-uusapan ng mga butiki,

ang inaawit ng mga kuliglig.

Iba ang nakaakbay na dilim,

ang lamig,

ang init,

ang hiwaga,

ang hangin.

Iba, parang may nadagdag,

parang may nawala,

parang may kulang.

Mayroon kang hinahanap,

hinahanap-hanap.

At ito,

ito ang pangunahing katangian

ng tinatawag na “tahanan.”

Lugar: Nagkakila-kilala, Pinagkila-kilala*

Hindi ko alam kung alin sa dalawa:

nagkatagpu-tagpo tayo sa isang kumpanya

                               nagkakila-kilala;

o pinagtagpu-tagpo tayo ng isang kumpanya

                               pinagkila-kilala.

Wala na lahat tayo sa kumpanyang yaon

kung saan tayo

                               nagkakila-kilala

kung saan tayo

                               pinagkila-kilala

may kanya-kanya nang

                               lugar                buhay

                tinatahak.

Pero di tayo malulungkot                hindi dapat

                               at walang dahilan

‘pagkat may lugar pa ring

                               mababalikan

lugar na tayu-tayo lamang

                               ang nakaaalam

                kung nasaan.

* para kina JS, JMR, MVB, IE, JDV

Superhero

Hinahanap kita, tuwi-tuwina,

kung binubomba ng tubig

ang mga aktibista sa Mendiola,

kung may palengkeng nginunguya ng apoy,

kung dinudurog ng mga bulldozer

ang mga dampa sa isang pook,

kung umuulan ng teargas at tingga sa isang digma,

kung may magnanakaw na muling nagreretorika

sa harap ng masa.

Inaantabayan kita, tuwi-tuwina,

sa mga diyaryo, telebisyon, radyo.

‘Ka ko, baka bigla kang sumulpot

mula sa kalangitan,

at umikot nang umikot

hanggang makalikha ng ipu-ipong magtataboy

sa kumukumpas na apoy.

‘Ka ko, baka biglang umihip

ang napakalakas na hangin,

makita kang nakatayo sa gitna

ng nagsasayawang alikabok,

saka durugin ng naglalagablab mong kamao

ang mga bulldozer,

isa-isang ihagis ang mga pulis,

sanggahin ng bakal mong katawan

ang tubig, mga tingga at teargas,

o biglang damputin ang sportscar

ng nakakurbata at namamasyal na kriminal,

saka iwan sa bubong ng bilangguan.

Ngunit kahit kailan, hindi kita nasilayan,

ang malabakal mong katawan,

ang makintab mong maskara,

ang wumawagayway mong kapa.

Kahit kailan, hindi kita nasilayan,

ni nabalitaan man lamang.

‘Ka ko, baka hindi kami ang kakampi mo,

kundi ang mga pumapaslang

sa maliliit na negosyo,

ang umaangkin ng mga lupa,

ang nagpapapatay sa mga aktibista,

ang mga nagbubulsa sa pera ng masa,

ang mga lumilikha

ng mga di nakikitang digma.

Awit

Pakinggan mong mabuti

ang awit nitong gabi,

marinig nang maigi

ang himig ng sarili.

Kalupitan

Malupit nga ang mundo,

puro dalita’t gulo.

At kung bakit ganito,

tanungin mo ang tao.

Keychain

Ginawa kitang bahagi ng zipper ng backpack,

hindi para madaling buksan o isara,

kundi bilang dagdag na ganda.

Ngunit sa LRT,

sa gitgitan, tulakan, sa sikip,

hindi ko inakalang ikaw pa

sang magiging kasangkapan

upang mabuksan ng iba ang bag

nang gayong kadali, kabilis.

Kaya’t sa paghahanap sa pitaka,

sa pagkagulat, pagkatunganga,

naisip kong ganito bang talaga,

may dalang kapangitan ang mga ganda?