Si Nguso

Nakaharap si Henry sa salaming nakasabit sa dingding. Ilang araw na lang at reunion na ng IV-Einstein. Magkikita-kita na silang magkakaklase. Pinagmasdan niya uli ang itsura niya— pumayat siya, umitim, dahil sa pagiging delivery boy; lumapad ang panga, naging bilugan ang mukha; nag-mature; pumanget.

Limang taon na rin silang hindi nagkikita-kita. Naalaala niya si Nguso, ‘yong lagi niyang katabi dati, mula first year hanggang fourth year. Merinor kasi ang apelyido niya, Muroy naman ang kay Nguso. Magaling ito sa Math, pero hindi nagpapakopya maski sa assignment; payatot, maputi, mahaba ang nguso. Lagi niya itong binubuwisit dati. At napaiiyak niya lagi ito. Sa itsura pa lang kasi nito, parang napakadali na nitong paiyakin. Parang napakasarap pagtripan. Napakasarap sapakin.

Isang buwan ang lumipas, reunion na nila. Simpleng okasyon lang. Sa bahay ng valedictorian nila. Dumating ang adviser nila. Umiinom siya ng ice tea nang makita niya si Nguso— mahaba pa rin ang nguso, pero makinis, mukhang malinis, malaman, maganda ang mga mata. Guwapo.

“Classmates, assistant manager na pala ‘to sa Makati o,” malakas ang boses ng valedictorian nila.

Napayuko siya. Nakita niya sa ice tea ang anino niya. Nakita niya ang kanyang nguso, at nakagat niya ang kanyang labi.