Ornamental

Lagi silang nasa dibdib

ng mga opisinang malamig

malinis, tahimik, bingi.

May mapagkumbabang mamahalin,

may hambog na mumurahin.

Iba’t ibang sukat. Kanya-kanyang rikit.

Nakalilibang ang laberinto

ng mga guhit:

malapad, kikipot, tutulis

liliko, iikot, iikut nang iikot

parang ipu-ipo

ninipis nang ninipis

maglalaho.

Nakaaaliw ang sabog ng mga kulay:

matingkad, masalimuot

mapusyaw, malungkot;

kanya-kanyang identidad,

kuwento, tunog.

Masigla ang saboy ng tingkad

ng nagkukubling araw.

Tahimik na umiiyak

ang mag-isang bangka sa dalampasigan.

Ipinagdiriwang ng mga damong-ligaw

ang kanilang kalayaan.

Gayunman, sa uulitin

higit sa ang mga ito

ang nais ang angkinin ng aking mga titig.

Kundi salimuot ng buhay, ng lipunan:

nakasusulasok na basurahan

kinakalkal ng walang mukhang

hukluban,

dalawang paslit na nag-aagawan

sa matigas na matigas na monay,

binatang nagnanakaw ng sulyap

sa kinang ng kuwintas.

Sapagkat ang sining

ay higit na mabigat sa dibdib

at nanggigising,

kaysa likhang palamuti lamang sa dingding.