Ang Batang Kahawig ni Straw Hat Luffy

Mga alas-tres iyon ng hapon, nang una ko siyang makita. Nasa sala ako, nakaupo sa sopa, nakaharap sa mesita, nagma-Milo. Nagpi-Facebook ako gamit ang tablet ko. Miyerkules iyon, Pebrero, day-off ko.

Nag-a-upload ako ng mga picture nang may marinig akong tumatakbo. Huminto sa harap ng apartment namin ang mga paa. Nagulat ako. Tiningnan kong bigla. Katapat ko lang ang pinto at ang gate, kalahating dipa lang ang layo ng pinto sa gate. Batang lalaki. Mukhang nasa pito hanggang siyam na taon pa lang. Nakanganga siya, nakahawak ang dalawang kamay sa gate, naninigas ang hintuturo ng isang kamay, nanginginig. Parang may kung anong itinuturo. Bumubuka ang bibig niya, parang may isinasaulo. Parang nagkakabisa ng multiplication table. Tapos, nagtatakbo ulit.

Kinabahan ako. Pakiramdam ko, hihimatayin siya. Pero hindi ko na lang pinansin. Bumalik ako sa ginagawa ko. 21 out of 30 na ang naia-upload ko. Ang bilis nang internet. Uminom ako ng Milo. Hindi na ganoon kainit. Wala pang ilang minuto, may tumatakbo na naman. Siya ulit. At ganoon ulit. Huminto ulit siya sa tapat namin, nakahawak ang isang kamay sa gate, naninigas ang hintuturo, nakanganga, parang may kinakabisa. Noon ko natitigan ang itsura niya. Payat siya na may kaputian, singkit, bagsak na bagsak ang buhok. Naka-sando siyang dilaw, naka-short na asul. Maliit na sa kanya ang sando niya at short.

Tumakbo ulit siya, parang may kahabulang bata. Pero wala naman akong naririnig na ibang pares ng paa. At kung may kahabulan siya, bakit humihinto siya sa tapat namin?

Tiningnan ko kung ano ang tinitingnan niya. Katabi ng sopa ang TV namin, 33 inches. Magandang panuoran, lalo’t para sa isang bata. Pero patay ang TV. Lalong malabong ang DVD o amplifier ang tinitingnan niya. Naalaala kong medyo nakataas ang ulo niya. Nakuha kong bigla. Ang nakasabit na kalendaryo ang tinitingnan niya. Kalahating dipa ang perimetro ng kalendaryo, at tulad ng ibang kalendaryo, mas malaki ang background nito. Isang dangkal lang sa ibaba ang sinakop ng mga buwan. Nasa background ang mga character sa ‘One Piece.’ Nasa gitna si Luffy, tutok na tutok ang malaki niyang kamao. Nasa kaliwa, kanan at taas niya ang iba pang Straw Hat Pirate. Si Nami. Si Zorro. Si Usopp. Si Sanji. Si Chopper. Si Robin. Si Frankie. Si Brook. Lahat, nasa anyong makikipaglaban. Sa paanan ni Luffy, isang quote mula kay Dr. Hiluluk, tauhan din sa ‘One Piece.’ Nasa Filipino ang quote, mula sa Ingles, isinalin ni Kuya. Filipino instructor siya sa FEU-East Asia College. Saka niya ibinigay sa gagawa. P450 ang pagawa niya.

Mahilig sa anime si Kuya, pero pinakapaborito niya ang ‘One Piece.’ Dito kami pinakanagkakasundo. Sabi nga nina Ma at Pa, dapat daw, hindi na kami nag-aaway. Dadalawa na nga lang daw kami. Dalawa lang kaming magkapatid, tatlong taon ang tanda sa akin ni Kuya. Magbebeynte-kuwatro na siya.

Naiinis kami dahil parehas naming hindi napapanood sa GMA ang ‘One Piece’ pag umaga. Dahil may pasok kami. May internet naman, puwede naman sa Watchop.com, pero iba pa rin talaga pag Filipino ang gamit. Mas naiintindihan.

Narinig ko ulit ang mga paa ng bata. Huminto ulit sa tapat namin. Ganoon ulit. Wala pang isang minuto, tumakbo na ulit siya na parang may kahabulan. Inubos ko ang Milo ko. Uploaded na ang lahat ng picture. Tumayo ako, binuksan ang gate, sumilip sa labas.

Nakita ko ang bata, nasa tapat ng ikatlong apartment. (Anim ang apartment sa inuupahan namin, panglima ang sa amin.) Patalun-talon, habang nakataas ang dalawang kamay. Parang may inaabot. At tama ako, wala nga siyang kalaro. Nakaupo sa harap ng bahay nila, sa mahabang upuan, ang isang lalaki. Nagkakape. Iyon siguro ang papa niya.

Tumalon ang bata. Iwinasiwas sa hangin ang dalawang kamay. Kunwari, may hawak na espada. Si Zorro siguro ang ginagaya niya. Bigla kong naalaala na noong nasa ganoong edad ako, sina Shaider at Mask Rider naman ang ginagaya ko.

Noon ko lang sila nakita. Noong Disyembre lang kasi kami lumipat. At hindi rin ako palalabas ng bahay. Kaya kahit isang pinto lang ang pagitan namin, hindi ko sila nakikita. Lumalabas lang ako pag papasok sa Gateway. Barista ako isang coffee shop doon. At kadalasan, opening ako. 4:30 pa lang ng umaga, umaalis na ako ng bahay. Pag closing naman, alas-kuwatro na ng umaga ako nakakauwi.

Napansin kong masaya ang bata. Lagi namang masaya ang mga bata, kaya nga madalas hilingin ng matatanda na sana, bata pa rin sila. Pero itong batang ito, ewan, pero mukhang mas masaya pa siya kaysa sa ibang bata. Isipin pang wala naman siyang kalaro. Mapunit-punit na ang pisngi niya sa pagkakangiti. Litaw ang mapuputi at pantay na pantay niyang mga ngipin. Malayo sa mga batang nakikita ko. Kadalasan, puro bulok ang mga ngipin.

Mga alas-singko, dumating si Mama, galing Bible study. Dumiretso agad siya sa kusina, kumuha ng tasa sa dishwash, nagbukas ng isang sachet ng kapeng 3 in 1.

“Ma,” nasa tabi ako ng washing machine, “natatakot ako ru’n sa bata sa pangatlong bahay.”

“Ba’t ka matatakot?”

“E sumisilip dito. Naninigas ‘yung hintuturo. Para bang magko-collapse.”

Hinahalo na ni Mama ng kutsarita ang kape. “AJ ang pangalan nu’n, mabait ‘yon. Kakausapin mo kasi. Pangalawa ‘yon, ‘yung panganay, grade two. Pero ‘yang si AJ, special child.”

Special child. Parang binayo ang dibdib ko.

Linggo ng hapon, day-off ko rin noon, habang nagsisilong ako ng mga sinampay, nakita kong tumatakbo si AJ. Huminto siya sa tapat namin. Nakatingin ulit sa kalendaryo. Pero di tulad noong Miyerkules, hindi siya tumakbo na parang may kahabulan. Huminto siya sa tapat ko.

“Tulong ko ikaw?” maliit ang boses niya. Masarap sa tenga.

Nangiti ako. Ewan kung ba’t noon ko lang napansin, may hawig siya kay Luffy. Sa bilugang mga mata. Sa hugis ng mukha. Sa bagsak na bagsak at itim na itim na buhok. Nangiti akong lalo. Pinakagusto ko sa lahat ng anime character si Luffy. Hindi masyadong malakas na gaya nina Goku, Recca at Eugene ng ‘Ghost Fighter.’ Buhay na buhay. Matakaw. May pagkatanga. Hindi tulad ng iba na sa sobrang kaastigan, nabalutan na ng sobrang pagiging misteryoso. Nalalayo na sa puso ng manunuod.

“Tulong ko ikaw?” ulit niya.

Naalaala ko ang ‘Ang Mundong Ito ay Lupa,’ nobela ni Edgardo M. Reyes. Ipinabasa iyon sa akin ni Kuya noong nakaraang summer vacation, iyon daw ang pinakapaborito niyang nobela. May karakter doon, si Henry, special child din. Binatilyo nga lang. Natutuwa ito pag inuutusan, nasa mga mata ang galak pag pinasasalamatan. Natutuwa na may nagawang kabutihan sa kapwa.

“Sige.” Iniabot ko sa kanya ang tatlong t-shirt na naka-hanger. Nagliwanag ang mukha niya. “Lagay mo ro’n, a?” inginuso ko ang upuang kahoy sa loob, sa tabi ng gate. Napansin kong nakasara pala ang gate. Tumakbo ako para buksan, palabas.

Sumunod siya sa akin, pagkabukas ko ng gate, inilagay niya agad sa upuan ang mga damit. Ipinatong ko rin ang dala kong mga t-shirt. Bumalik ako sa labas. Sumunod siya. Tatlu-tatlong hanger ang pagkuha ko sa mga damit, para mabilis. Mababa lang ang sampayan. Mga anim na talampakan lang. Ni hindi ko kailangang tumingkayad.

Nakatingin pa rin sa akin si AJ. Hindi lang basta nanunuod. Naghihintay na iabot ko sa kanya ang mga damit. Pero mga pantalong maong na ang natira, medyo mabigat. Kinuha ko ang apron sa ilalim. Mabuti’t may naiwan. Iniabot ko sa kanya. Nagliwanag uli ang mukha niya. Nagtatatakbo niyang inilagay iyon sa upuan.

Nang makuha ko na ang lahat ng damit, nandoon pa rin siya. Naghihintay ng iuutos ko sa kanya. Kinuha ko ang lahat ng damit na kaya kong kuhanin. Mga short, pantalon, t-shirt at apron. Isang yakapan. Tapos, ibinagsak ko sa sopa sa sala. Binalikan ko ang kaunting natira sa upuang kahoy. Nasa tabing gate pa rin si AJ, titig na titig sa akin.

Pumasok uli ako sa sala. Nakatingin pa rin siya. Ipinatong ko ang ilang damit sa mesita. Hindi pa rin siya umaalis. Nahagip ng mata ko ang silya sa harap ng computer table.

“Tara, AJ.”

Ngumiti siya. Ngiting-ngiti. Tuwa marahil iyon na uutusan ko ulit siya, at na tinawag ko siya sa kanyang pangalan. Bakit nga kaysarap sa atin pag tinatawag tayo sa pangalan? Para bang nalulusaw ang manipis na pader sa pagitan ng dalawang estranghero. Nagtatakbo siyang lumapit sa akin. Nakakatuwang hinubad pa niya ang tsinelas niya bago siya pumasok.

Dinukwang ko ang upuan, hinatak palapit sa mesita. “Upo ikaw.” Umupo siya. “O, tatanggalin mo ‘yung hanger, a?” Ipinatong ko sa mesita ang lahat ng damit. “Tapos, abot mo sa akin. Ha?”

Tumango siya. Ngiting-ngiti pa rin.

Hindi siya nagsasalita. Ayoko ring magkuwento. Ano naman ang ikukuwento ko sa kanya? Patingin-tingin lang ako sa kanya. Nakangiti siya habang tinatanggal sa hanger ang mga damit. Mabilis lang niyang tanggalin ang sa t-shirt, short at apron. Pero nakikita kong nahihirapan siya sa pantalon. Nanunulis ang nguso niya.

“Bukas na lang ulit. Ha?” sabi ko nang matanggal na niya sa hanger ang mga damit. Kahit alam kong sa susunod na Linggo pa ulit kami magkikita. Ni hindi pa sigurado.

Tumango siya.

“Salamat.”

Ngumiti lang siya. Nakipag-apir ako sa kanya.

Linggu-linggo, ganoon ang bonding naming dalawa. Minsan, may nakita akong laruan sa Monumento, sa paanan ng LRT station. Kabayo. May pipihitin lang sa bandang tagiliran, tapos, lulukso-lukso na ito. P95 lang. Tinawaran ko. Nakuha ko ng P90. Tawad na raw talaga iyon. Limang piso.

Ibinigay ko kay AJ nang Miyerkules at day-off ko. Nasa labas siya noon, nagtatatakbo. Tinawag ko. Ang luwang nang pagkakangiti niya. “Tengkyu,” sabi niya. Nagtatakbo siya, iniluksu-lukso sa hangin ang kabayo. Nasa labas ang papa niya. Nagkakape. Nginitian ako. Isang napakatahimik na pasasalamat.

“Anak, patingin nga,” sabi nito. “Parang may pihitan sa gilid.”

Iniabot ni AJ sa papa niya ang laruan. Pinihit nang pinihit ng papa niya, saka maingat na ibinaba sa sementadong daan. Lumuksu-lukso ang kabayo. Nakatingala. Parang may kung anong gustong abutin sa langit. Pero hindi makaalis-alis sa lupa.

“Waaaah!” sigaw ni AJ. Nagliliwanag ang mga mata. Nakatukod ang dalawang kamay sa magkabilang tuhod.

Ang gaan-gaan sa pakiramdam kapag nakakapagpasaya ng ibang tao. Lalo’t wala ako halos ginastos. Patunay na libre lang talaga ang kaligayahan. Kung nabibili man, hindi pa rin ganoon kamahal.

Nagkaroon ako ng pag-iingat sa ilang bagay dahil kay AJ. Halimbawa, kung nanunuod ako ng pelikula sa HBO at Star Movies, isinasara ko ang pinto. Baka kasi may bed scene ang palabas, at matindi pa ang halikan. At hindi ko mapansing nakasilip na pala si AJ.

Nakita kong bigla sa sarili ko ang sensibilidad ng isang nakatatanda sa bunso niyang pinsan.

Isang Martes, 4:30 ng umaga, Abril na noon at mainit na ang hininga ng madaling-araw, napansin kong sa labas ng bahay nina AJ ay may mga sako na puno ng kung anong laman at nakatali ng straw sa dulo. Tinanong ko si Mama, kinaumagahan, habang nanunuod siya ng ‘Be Careful With My Heart.’

“Lilipat na sina AJ, e” sabi niya. “Di ko pala nasabi sa’yo.”

Nakaramdam ako ng di mapangalanang lungkot. Pagbilis ng tibok ng puso at isang maliit na maliit na kurot sa dibdib.

“Bakit?” nasabi ko na lang.

“Nakak’wentuhan ko ‘yung Mama nila. Sabi, hirap daw sila rito. Mag-iisang taon na sila rito. Namamahalan daw sila.”

Hindi ako kumibo. P3,500 monthly ang upa namin sa bahay.

“E papa lang ni AJ ang nagtatrabaho sa kan’la. Uuwi na lang daw silang Laguna. Do’n na lang pag-aaralin ‘yung dal’wang bata. Bukas, kuku’nin na r’yan ng lola nila. Mauuna na sa Laguna.”

Hindi ako nanghihinayang na hindi ako nakapag-day-off nang Miyerkules. Para man lang makita si AJ bago sila sunduin ng lola nila. Siguro, dahil alam kong malulungkot lang ako kung makikita ko siya.

Biyernes, sarado na ang pangatlong bahay. Nahakot na raw noong Miyerkules ang mga gamit. Naiayos na noong Huwebes ang lahat ng dapat ayusin. Parang biglang nagkaroon ng kahungkagan sa hanay ng mga apartment. Parang may kung anong nawala. Parang may kung anong hiwaga.

Linggo, day-off ko ulit. Gaya noong unang buwan namin sa apartment, mag-isa kong isinilong ang mga sinampay ko. Hindi ko na inilagay sa upuan sa tabi ng gate, idiniretso ko na sa sopa. Habang iniisa-isa kong tinitiklop ang mga damit, ewan, pero bigla akong napatingin sa kalendaryo sa dingding. At noon, sa unang pagkakataon, nadama ko ang bigat ng quote na nandoon.

“Kailan namamatay ang tao? Pag ba binaril? Hindi! Pag tinamaan ng malalang karamdaman? Hindi! Pag nakainom ng sabaw mula sa nakalalasong kabute? Hindi! Namamatay ang tao pag siya’y kinalimutan.”—Dr. Hiluluk