May tumubong halaman
sa
aking bakuran.
Sa
lapad at kulay
ng
dahon,
ng
tangkay,
sa
salimuot ng ugat,
alam
kong
ito’y
Kalungkutan.
At
tulad nang dati,
gaya
ng mga nauna,
akin
itong aalagaan.
Nakahihina
ang kanyang
hininga,
di
tulad ng sa Saya,
nakasisikip
sa dibdib,
tulad
ng sa Inggit,
tulad
ng sa Galit.
Ngunit
hindi ko ito bubunutin.
Akin
itong aalagaan,
dadamuhan,
didiligan,
kukuwentuhan.
Pahihintulutang
magmay-ari ng lupa
ang
mga ugat.
Sapagkat
sa panahong
ito’y
maging puno,
mamumunga
ito
ng
napakaraming pahina.
Isa-isa
kong pipitasin,
kakainin.
Titibay
ang aking dibdib
at
lilinaw
ang
mga tanawin.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento