Hintuturo

Naisipan kong magbasa ng isang quote sa aklat sa book shelf namin. “Quotations” ang pamagat ng libro. Parang sinasadya, sakto sa nararamdaman ko ang nabasa ko. Lalo akong naguluhan.

Kinahapunan, ini-unfriend ko sa Facebook si Jeff.

Coteacher ko dati si Jeff. History major ako, IT naman siya. Magkaedad lang kami noon, parehong beynte anyos. Bagong graduate. Maitim siyang payat. Parang nakapikit na ang mga mata. Mahilig siya kay Bob Marley. May mga t-shirt siyang si Bob Marley ang nasa design, at madalas niyang kantahin ang “The Three Little Birds” at “No Woman, No Cry.”

Minsan, mga bandang Hulyo, kasisimula pa lang halos ng semestre, nagkakuwentuhan kaming magko-coteacher sa faculty room. Hapon iyon. Marami sa amin ang vacant period. Dahil maliit lang ang eskuwelahan at lampas dalawang libo lang ang mga estudyante, napag-usapan namin kung sino ang mahihina, magagaling at mga nakakainis.

“Si Christine, ‘yung business management, magaling, a,” sabi ng isang babaeng psychology instructor.

“Christine Lizardo?’ tanong ko.

“Opo, Sir.”

“Ay, oo. Magaling ‘yon,” sabi ng isang math teacher. “Maganda pa. Ang ganda-ganda ng mata.”

“Maganda nga ‘yon, Ma’am,” sabi ko. “Crush ko nga ‘yon, e.”

“Ay, nako!” ang lakas ng boses ni Jeff. “Mali ‘yan, Sir. Mali ‘yan!”

“Okey lang ‘yon, Sir,” sabi ng isang babaeng English teacher. “Ikaw naman, Sir. Crush lang naman.”

“Kahit pa, Ma’am. Teacher ka, e. Teacher ka, e.” Ang lakas pa rin ng boses niya.

Na-offend ako. Hindi na lang ako kumibo. Hindi ko na lang sinabi ang gusto kong sabihin na, bakit, napipigilan ba ang nararamdaman? Saka sa isip lang naman, hindi naman ilalagay sa aksyon. Walang madadamay na grades. Parang panlalait. May panlalait na sa isip lang. Hindi iyon okey. Pero hindi naman iyon napipigilan. Ngayon, kung sasabihin, iyon na ang masama. Isinakay na kasi sa wika.

Minsan, nag-status ako sa Facebook. “She’s so pretty,” sabi ko. Pero artista ang tinutukoy ko. Kapapanood ko lang noon ng “The Beach” ni Leonardo de Caprio, at gandang-ganda ako kay Virginie Ledoyen. Nag-comment si Jeff. “Naku, masama yan. Ayan ka na naman.” Hindi ako sumagot. Pero sa inis ko, binura ko ang status. Sayang at hindi ganoon kalakas ang loob ko na burahin ang mismong comment niya, nang malaman man lang niya ang mali niya.

Nang matapos ang academic year, lumipat sa industry si Jeff. Pasukan naulit nang malaman naming hindi pala nag-resign, kundi hindi na na-rehire.

“Pa’no, may isyu pala?” sabi ng isang Filipino teacher. “Estudyante pala natin ‘yung girlfriend.”

At ilang linggo lang, picture na nila ng estudyante ang profile photo niya.

Ang quote na nabasa ko sa aklat namin, “Who are you to judge the life I live? I know I’m not perfect - and I don’t live to be - but before you start pointing fingers… make sure your hands are clean!” Mula kay Bob Marley.