Nepenthes Bellii

Marami sa atin ay nepenthes bellii:

mga makatang tinutulaan ang bayang

labas ang suso’t gula-gulanit ang damit,

mga gurong minamalat sa pagtuturo’t

napapagod kahihintay ng pagtaas ng suweldo,

mga alagad ng sining

na sandamakmak ang daing,

mga amang nagpapakapuyat sa pagpapaaral sa anak,

mga inang nagpapakahirap sa paghihigpit

ng sinturon ng buong tahanan,

mga anak na nangangarap

na mabigyan ng maski simpleng bahay

ang kanilang mga magulang,

tayong lahat na nasusuka't naririmarim sa ganitong sistema,

nepenthes bellii tayong lahat,

pitsel na halamang lumalambitin sa hangin,

nakatingala sa langit,

nakatitig sa mga ulap, nag-aabang ng ulan.

Ngunit di gaya ng nepenthes bellii,

hindi tayo sa Mindanao at Dinagat lang nananahan

kundi sa puso ng buong bayan,

sa kaluluwa ng bawat isa,

ng mga tsuper na gumigising nang maaga

para mamasada

kahit naglipana ang mga diyos-diyosan sa kalsada,

ng mga taas-kamaong lumalaban

sa mga halimaw sa Batasan,

ng mga wala nang tiwala sa katarunga’t pamahalaan,

ng mga hindi na umaasa

sa payapang usapa’t demokrasya,

sa lahat ng biktima

ng barubal na sistema.

Nepenthes bellii tayong lahat,

halamang mukhang nakatingala lang sa hangin,

nanonood sa mga maya at lawin,

halamang sa simula’y walang kibo

pag dinapuan ng tutubi o langaw

o ginapangan ng hantik o higad,

ngunit matiyaga palang naghihintay

sa paglapit nito sa kanilang bibig

para ganap na ipagtanggol ang sarili,

patayin ang sumasalakay,

durugin at aalisan ng hininga,

parusa sa kapangahasan nilang agawin

ang hindi sa kanila.