Kaya Pala Walang Kuliglig sa Aking Panaginip

Kagabi, pagkahiga sa kama

samantalang humihiling na sana

puro gabi na lang at wala nang umaga

natanong ko na naman ang sarili

kung bakit pag gabi lang umaawit

ang mga kuliglig

gayong kailangan din naman ng oyayi

sa mga tanghaling tapat

na ayaw akong kumutan ng antok

o kung bakit ni minsan

hindi ko sila nasilip

sa aking panaginip.

Sabi ng agham, nananaginip ang tao

nang sampu o higit pa

pero iilan lang ang naaalaala.

Kaya ko siguro inakalang walang kuliglig

sa aking panaginip,

ngunit hindi rin siguro, naaalaala ko kasi

minsan akong nanaginip

ng tipaklong at susuhong, ng alitangya’t mariposa

ng niknik, ng ipis, ng salaginto’t bubuyog.

Kaya bakit walang kuliglig

gayong sabi sa sikolohiya

kalimitan, ang madalas isipin o ang huling inisip

ang nagiging tauhan sa ating panaginip?

Madalas ko silang isipin

at pag gabi, habang nakikipagtitigan sa buwan

o kung sinisilip ko ang mga nakaraan

samantalang nagsisepilyo sa lababo

bigla kong naiisip, saan kaya naroon ang karamihan sa kanila

sa paanan kaya ng euphorbia’t palmera

sa gilid ng kanal

o sa batuhan sa tabing-kalsada?

Hanggang isang gabing nagdadalamhati ako’t

di ko namalayan ang pagkahimbing

naalimpungatan ako’t

naputol ang aking panaginip

saka ko narinig ang awitan ng mga kuliglig.

At naisip kong kailanman

hindi magsasama ang kuliglig at panaginip

para may magtatakas sa akin sa lungkot

habang natutulog

at may magpupunas ng luha ko

pag ayaw pa akong sunduin ng antok

o kung hinablot na ako sa panaginip

ng tunay na daigidig.