Footbridge Muñoz

Kanginang umaga, sa Edsa

habang umaakyat ako sa Footbridge Muñoz

nakita na naman kita.

Doon ka pa rin nakaupo

sa baitang na ‘yon ng hagdan

at sa ibaba

abala pa rin sa pagsisiksikan ang mga sasakyan.

Nakapagtataka ang iyong mga ngiti

dahil kahit parang ganap nang niyakap ng lungkot

ang iyong mga mata

naroon pa rin ang kapangyarihan nitong makahawa

at malakas pang makaayang

salubungin ang pag-asa.

Kulubot na ang iyong balat

at malalim na’ng mga gatla

sa taas at baba ng iyong mga labi

tulad ng mga bitak sa napabayaang kalsada.

Dumukot ako ng barya

sa bulsa ng longsleeve ko.

At ang naiahon ko, isang Emilio Aguinaldo.

Nasa NLEX na ngayon

ang sinasakyan kong bus.

At ang gabi ay lalong pinadilim, pinahiwaga

ng nagmamadaling mga sasakyan

ng malungkot na hangin

ng malakas na ulan.

Sira ang bintana ng bus sa aking naupuan

at basa na sa anggi ang kaliwa kong balikat.

May hatid na lamig

ang bawat butil ng ulan

at kasabay ng malamig na hanging

pabangga-bangga sa aking pisngi,

naalaala kita.

Paano ka kaya

 ngayong malakas ang ulan?