Hindi na tayo kumakanta
kung naliligo,
hindi na halos
nakikipagtawanan kung kumakain,
hindi na kinakausap ang
sarili sa salamin.
Hindi na natin tanda
kung kailan natin
huling pinagmasdan
ang dapithapon at
bukangliwayway,
kung kailan huling
ikinagalak
ang biglaa’t malakas na
ulan.
Hindi na tayo
nakikipagkumustahan
sa mga kapatid, mga
kaibigan
hinggil sa
kanya-kanyang kalagayan.
Nalilimutan na natin
ang rikit
ng payak at libreng mga
bagay.
Nagmamadaling makina na
ang tingin natin sa
buhay.
At sa pagitan ng bawat
pagsalubong natin
patakbo
sa paparating na dyip,
sagsag na paglakad
papasok sa trabaho,
naiiwan natin sa hindi
na nahalong kape
ang mga munting piraso
ng ating pagkatao.
12/13/16
