Habang Tumatanda Ako

Noong nakukuha ko pa’ng lahat sa pagngalngal

kailangan pang subuan at paliguan

tabihan ng walis-tambo para lang matulog

napakahalaga sa mundo ng lalagyan ng pulbo

ng baha sa rampa, ng kantang “Ako ay May Lobo.”

At ang mundo noon, isang paraiso.

Noong magpatuli ako

nagpatuli rin yata’ng lahat ng tao

at natutong umibig lahat ng mga puso.

Nang tumungtong ako sa mataas na paaralan

makaramdam ng kakaiba sa katawan

tuwing makakakita ng makikinis na balikat

makikitid na baywang

wala nang mahilig sa laruan

hindi na paraiso ang mundo

at malibog na’ng lahat ng tao.

Nang magtatapos na ako sa sekondarya

mga programa sa tersiyarya na’ng laging paksa

nagliliparan na’ng mga pangarap

at parang kanser na’ng libog ng lahat.

Nang naroon na ako sa napiling kurso

hindi na paraiso ang mundo

at parang nalilito na’ng lahat

basura na’ng mga laruan

kasintahan na’ng kailangan

mga guwapo’t maganda na’ng bida

hindi ang matatanda sa eskuwela.

Pagkatapos kong mag-aral

doctoral at masteral naman

ang nasa hapag-usapan.

At ngayong beynte-dos na ako

hindi ko na alam

kung ano ba talaga ang kasiyahan

hindi na ako marunong makontento

at hindi ko na alam

kung saan ba patungo ang tao.